Προοίμιον

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν εμένα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα τιμωρημένη ώρες και ώρες. Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε φοβόμουνα και μου άρεσε. Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω κάτι σαν την “ανάμνηση τον μέλλοντος' όλο δέντρα πον έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . . Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά και μου χαμογελονσανε· κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: “δεσποινίς' φοβόμουνα και μον άρεσε. Ήταν οι “πάνω άνθρωποι' έτσι τους έλεγα δεν ήταν σαν τους “κάτω'· είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια' μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ. Ήταν θυμάμαι ' Ή Άννέτα με τα σάνταλα' ' Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης' το “Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει...

  [ Εγιούπ, Καφενείο Πιερ Λοτί 21.2.2013 ]    Όταν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις σπίτι, - κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να ξανασυμβεί-, θ' ανάψω τα φώτα της αυλής, θα βάλω δυνατή μουσική, θα βγάλω πλούσια κεράσματα στο τραπέζι του κήπου για να φιλέψω την κουρασμένη σου περιοδεία. Θα σ' εφοδιάσω, όπως και την πρώτη φορά, με τα πιο εξαίσια εδέσματα για την επιστροφή σου στην ενδοχώρα. Τα πάντα θα είναι έτοιμα για σένα, έστω κι αν μια μυστήρια φωνή αντιλαλούσε παράξενα στο τελευταίο μου όνειρο, καθώς κατέβαινα, λέει, σε υγρά υπόγεια, σε καταστραμμένα καλντερίμια, σημάδι πως δεν πρόκειται να ξαναβρεθούμε, γιατί ως σκοπευτής της ζωής, πουθενά δεν ανήκεις μόνο οι εθνικές, οι λεωφόροι, οι πόλεις και τα νησιά δοκιμάζουν καθημερινά το ταχύτατο πέρασμά σου από γνωριμία σε γνωριμία, από πρόσκληση σε πρόσκληση, αλλά στο τέλος τα πάντα σφραγίζει η φυγή με μια ανώδυνη "συγγνώμη", χαραγμένη τόσο εύκολα στον ορίζοντα της άδειας και τόσο σπάταλα ξοδεμένης ζωής σου.       Ο Πι...

  θα πρέπει. Μετά την ποικίλλη στοά, μετά κι από τη στροφή των απεγνωσμένων σπονδών μας που αναβοσβύνουν συνομωτικά μια νύχτα που γέρνει σκαμμένη γλυφές ταβανιών και ωραίων θανάτων, θα πρέπει να υπάρχει στο άπειρο, διάπλατο, κι ανάλαφρα αναρριχτό στην σελίδα του τέλους, το πρότυπο, η ιδέα αυτή, η ατόφια της αγάπης, η ιδ'εα ΑΓΑΠΗ, η κορασίδα Αγάπη, η κίνηση αγάπη, η ανοησία αγάπη, ο χορός αγάπη μου, η ευλογία της αγάπης σου που βρίζει σα χτήνος κάθε φορά που σκάει από την αρμυρή κρούστα που γράφουν τα διπλόκαρφα δάκρυα ή ουρλιάζοντας από ανήμπορο πόνο, από ανάγκη πάσα να σε βρει και να σ' αγγίξει ολόκληρον στραγγίζοντας τα πάντα σε μιαν ώρα πλησμονής, αντλώντας κουβάδες το φως καλοκαιρινό από τις ξεχασμένες χαρακιές των νευρώνων που χτεσινές και παιδικές, σα μικρά χορταράκια γείραν και τυλίχτηκαν γύρω στην ύλη μας θαμιστικές, θωπευτικές κι ευφρόσυνες, φορώντας, ξανά και ξανά, τη μάσκα ενός σατύρου δίχως αύριο, ενός αγγέλου για μεθαύριο δυο ασωμάτων αγίων κι ενός ανθρώπου σημεριν...