Προοίμιον

Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα. Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα. Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό. «Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία». Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ. Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό.             Η γέννηση του Χριστού - Τοιχογραφία στη νότια πτέρυγα της Παντάνασσας Μυστρά            

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Μίλα. Μη φυλακίζεις μέσα σου τις λέξεις. Τ’ ανείπωτα εκδικούνται. Θα μας χαράξουν το πρόσωπο τόσο πολύ που δε θα γνωριζόμαστε πια.     ~~~   ~~~   ~~~       ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ Υπομονή παιδί μου, θα μάθεις. Θα μάθεις να κρύβεις την απουσία σου να δίνεις το «παρών» χωρίς να βρίσκεσαι εκεί. Θα μάθεις να αναφλέγεσαι χωρίς να καίγεσαι, να βουλιάζεις χωρίς να πνίγεσαι. Θα μάθεις να νευριάζεις χωρίς να κρατάς θυμό, να κουράζεσαι δίχως ιδρώτα. Θα μάθεις να σκέφτεσαι χωρίς να πράττεις, ν’ αγαπάς χωρίς καρδιοχτύπι, μηχανικά, από συνήθεια. Θα πλησιάζεις ολοένα πιο κοντά στη ματαιότητα κι όχι δεν είναι μάταιος ο θάνατος· μάταιος ο φόβος του να σου στερεί τη ζωή, μάταιη η συναινετική νοθεία. Θα μάθεις να χάνεις δίχως να χάνεσαι. Υπομονή παιδί μου θα μεγαλώσεις.     ~~~   ~~~   ~~~      ΑΠΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ Λέξεις τριμμένες στη φθορά της χρήσης σαν ξεφτισμένα τζιν παντελόνια, χιλιοειπωμένες, χιλιοακουσμένες δίχως να έχου...

  Ψυχή μου σκοτεινή καταπακτή   Μυστηριώδης σήραγγα του αγνώστου     ~~~      Στη μοναξιά των λέξεων  κατοικώ   στην έρημο των στίχων  ασκητεύω  [ Αθήνα 1995, Ο Μικρός Αστρολάβος/2, σελ.14] Lady in Black by Edvard Munch - Statens Museum for Kunst

Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει, ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήμα των άδειων ημερών που τώρα ζούμε σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;   Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου, εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία, και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει. Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, εγίναμε το λάφυρο του ανέμου που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου; Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν, στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα. Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία, έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες, και μόνο το συναίσθημα κρατούνε του μακρινού, αόριστου κινδύνου. Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις. Είναι στον ουρανό μια σιδερένια, μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει, μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.     [ΕΛΕΓΕΙΑ] ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ           

  [...]  Δεν παλεύεται η μνήμη. Φέρνει πίσω εικόνες, κουβέντες, συναισθήματα, αγαλλίαση, σε περιμένει με πείσμα εκεί και όσο πιο πολύ σε πονάει, τόσο πιο πολύ το ευχαριστιέται. Δεν μπορείς να τη διώξεις μόνο πρέπει να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις αλλά η ζωή στερεύει μέσα σου, οι θύμησες κονταίνουν την ανάσα σου, τη σβήνουν και τότε πετάγεσαι στον ύπνο σου ψάχνεις αγαπημένους που έχασες, τους φωνάζεις τόσο δυνατά που ακόμα και η θάλασσα που τους κατάπιε σε φοβάται. Τύψεις με βασανίζουν. Άραγε, αν δεν είχα πάρει την μπάλα και το τετράδιο μαζί μου όταν φύγαμε κυνηγημένοι από το πατρικό μου, μήπως δεν βούλιαζε η βάρκα; Μήπως δεν χάνονταν τόσοι άνθρωποι μέσα στα μανιασμένα κύματα αν δεν είχα κουνηθεί στη βάρκα για να βολευτώ καλύτερα; Μήπως ο πατέρας ήταν τώρα κοντά μας αν του κρατούσα πιο σφιχτά το χέρι μέσα στο νερό; Μήπως άθελά μου κάλεσα τον στρόβιλο του ανέμου, το φως της αστραπής, το ζόφο της βροντής, γκάστρωσαν τη θάλασσα, αυτή άπλωσε το μαύρο δίχτυ της και άρχισε να καταπί...

  Πίνοντας ήλιο κορινθιακό Διαβάζοντας τα μάρμαρα Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες Σημαδεύοντας με το καμάκι Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται Ν' ανοίγει. Πίνω νερό κόβω καρπό Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου Φεύγω με μια ματιά Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.     Ο. Ελύτης, Ποίηση , Ίκαρος            

Τὶς νύχτες βρίσκω παρηγοριὰ στὴν ἀγκάλη τοῦ φεγγαριοῦ ποὺ μπαίνει σὰν διαρρήκτης ἀθόρυβα στὸ σπίτι ἀπὸ τὸ μισόκλειστο παράθυρο τῆς κρεβατοκάμαρας ξεδιπλώνοντας πάνω στὸ γυμνὸ κορμί μου τὸ ἀσημένιο σεντόνι τῆς ἀγάπης. Στὰ φτερά του βόμβοι ἐρώτων ἀνοιγοκλείνοντας τὴν ἀγάπη μας πάνω στὰ δακρυσμένα βλέφαρα, στὰ βύθη τῶν ματιῶν σου ἀστερίες σελαγίζουν τὶς κοραλλένιες ἄκρες τους, τὸ καθάριο νερὸ τοῦ καταρράκτη ἀναταράζει τὶς δινούμενες ὑπόγειες τῆς ἄνοιξης ὑδρορροές, λούζει τὰ ξανθὰ μαλλιὰ τῶν ἔφηβων ὀνείρων στὶς ἀμμουδερὲς ἀκτὲς τοῦ κορμιοῦ μας μὲ τὸ φυλλορρόημα τῆς ἱερῆς βελανιδιᾶς. Ἀκολουθοῦμε τὰ χνάρια τοῦ φεγγαριοῦ πάνω στὴν ἄμμο μέχρι τὴν πλέρια γυμνὴ θάλασσα, ἀκύμαντη, γαληνὰ γαλανὴ φωνάζει τὰ ὀνόματά μας, ἐμβάπτιση στὰ νάματα τῆς ἱδρωμένης σάρκας, λαμπηδόνες σὲ σκοῦρο μπλέ, ἄνθη βανίλιας σκορποῦν ἄτακτα στὸ πάτωμα τοῦ μαρμάρινου ἐξώστη μας δίπλα στὸ κόκκινο βελουδένιο μαξιλάρι τῆς γιαγιᾶς μὲ τὴν χρυσοκέντητη κλωστὴ ὁλόγυρα, κι ἦταν τότε ποὺ ἡ σιωπὴ τῆς νύχτας ἔσπαζε τὰ δεσμά μας. ...

    Ακόμα και γυμνή η τρυφερή σου σάρκα πιο ιερή φαντάζει από όλες τις χαρές του κόσμου                    ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ, εκδόσεις Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications , 2020       Γυναικείο ειδώλιο παραλλαγής Δωκαθισμάτων   Πρωτοκυκλαδική ΙΙ - Φάση Σύρου 2800 π.Χ. - 2300 ...

     Μη νομίσετε  ότι στα ποιήματά μου με συναντάτε εκεί όπου μιλάω στο πρώτο πρόσωπο. Συχνά κρυμμένη είμαι σε μια γωνιά, γλιστράω στις παύσεις, στ΄αποσιωπητικά... και ψιθυρίζω λέξεις δυσανάγνωστες.     ~~~     Ο ήχος της σιωπής   Γέμισε τον κόσμο με λέξεις: Χαμηλόφωνες, ηχηρές,  θλιμμένες, χαρούμενες,  επαναστατικές, ειρηνικές, άγριες, τρυφερές, ερωτικές, γήινες, ουράνιες.   Κι ύστερα αποσύρθηκε στα ενδότερα ν' ακούσει τον απόηχο.   Μα τι περίεργο,  άκουσε τον ήχο της Σιωπής!  ~~~ Τρυφερή μοναξιά   Τα δώσαμε όλα στην αγάπη! Και τι κερδίσαμε λοιπόν; Μα λίγο είναι  να μπορείς να δακρύζεις με του αηδονιού την έκσταση, να μπαίνεις έκθαμβος τα βράδια στον κήπο με τις λέξεις;     ~~~  Γράφω ποιήματα  Γράφω ποιήματα σημαίνει: κάθομαι εδώ κι ενώ ο χρόνος με κυνικές γκριμάτσες μου γνέφει θυμίζοντας τον τελικό αφανισμό μου μηχανεύομαι ύμνους, φωταγωγώ την άβυσσο μ' ελπιδοφόρους πυρσούς. Στην ...

  Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του. Νιώθω μέσα στο στήθος μου την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και χαρούμενος, προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις φωτιά στην κυψέλη σου. Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα; Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος. (Νικηφόρος Βρεττάκος, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Τόμος 2ος, Εκδόσεις Θεμέλιο)

  Υγεία , παιδικές φωνές Κρυσταλλάκια ευτυχίας Καθρεφτίζουν τα πάντα Όπως οι αχτίδες του ήλιου την θάλασσα

Εμείς δεν κάνουμε θόρυβο όταν σπάζουν οι αγκαλιές μας Εμείς σηκώνουμε σημαίες τα θρύψαλα του νυν και του αεί ~~~ Αν δεν κολυμπήσεις στο στήθος του άλλου πώς θα ακούσεις βαθιά του βυθού τη βοή; ~~~ Έτσι, μάλιστα Να σε κατοικούν όσοι δεν θέλουν να σου αλλάξουν πόρτες και παράθυρα. ~~~ Και εκεί που λες καλά είμαι εδώ όλα εν τάξει σου κόβεται η γλώσσα και πρέπει να δανειστείς άλλη. ~~~ Και ποιος τώρα θα περιθάλψει την αγιότητα των μικρών πραγμάτων; Ένας ίλιγγος ανεμοστρόβιλος τα πήρε και τα σήκωσε Έσβησε κι η φωτιά κι ας καυχιέται για το αίμα που την κατοικεί Και πάνω που μιλούσαμε για κάτι οικουμενικές πατρίδες που υφαίνουν θαύματα Αβάσταχτες λέξεις ~~~ Έλα να τα πούμε από κοντά να σε βλέπω να με βλέπεις όταν θα λογαριάζουμε μαζί πόσο το σώμα πόσο το πνεύμα πόσο η ψυχή Μήπως χρειαστεί να κάνουμε και σπονδές με το ένα χέρι στο χώμα και τ’ άλλο στον ουρανό Να βρούμε τέλος πάντων έναν τρόπο βρε αδελφέ να μην στοιχειώσει το "σ’ αγαπώ" να μη λιποτακτήσει κανένα χάδι από τις φο...