Προοίμιον

  Σεισμόπληκτα παιδιά στον Κύκκο, φωτ. του ιδίου Οι γάτες τ’  Αϊ-Νικόλα Τὸν δ’ ἂνευ λύρας ὃμως ὑμνωδεῖ θρῆνον  Ἐρινύος αὐτοδίδακτος ἔσωθεν θυμός, οὐ τὸ πᾶν ἔχων ἐλπίδος φίλον θράσος. ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ,  990 επ. «Φαίνεται ο  Κάβο-Γάτα …, μου είπε ο καπετάνιος  δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσι τ’ άδειο ακρογιάλι ανήμερα   Χριστούγεννα , «…και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την  Αφροδίτη · λένε τον τόπο  Πέτρα  του  Ρωμιού . Τρία καρτίνια αριστερά!» Είχε τα μάτια της  Σαλώμης  η γάτα που έχασα τον άλλο χρόνο κι ο  Ραμαζάν  πώς κοίταζε κατάματα το θάνατο, μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής στον παγωμένον ήλιο κατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός. Μη σταθείς ταξιδιώτη. «Τρία καρτίνια αριστερά» μουρμούρισε ο τιμονιέρης. …ίσως ο φίλος μου να κοντοστέκουνταν, ξέμπαρκος τώρα κλειστός σ’ ένα μικρό σπίτι με εικόνες γυρεύοντας παράθυρα πίσω απ’ τα κάδρα. Χτύπησε η καμπάνα του καραβιού σαν τη ...

  Θυμήθηκα τους χειμώνες σαν μια παραθαλάσσια κωμόπολη με ήπιο κλίμα μα όταν σε χάιδευα το κρύο, κρύο. Η πνοή του χρόνου, παγωμένη σούπα γύρω σου, κομμάτια βούτυρο που επιπλέουν στην επιφάνεια δίχως να λιώνουν. Αυτιά, μύτη, χιόνι. Νιώθεις πόσο ζωντανός είναι ο τοίχος στο πλάι σου, βρύα και πόες σε διάλογο μ´ έναν υπερθετικό άνεμο. Έπειτα σηκώνεσαι από το ειδικό κρεβάτι, το στρώμα που άντεξε για λίγο την αδρανή σάρκα σου τρίζει, και η αντλία βρυχάται με παράπονο. Δεν το κατάφερε (ποιο; - να σε βαλσαμώσει εν ζωή). Τυλίγεις τα σεντόνια στη μέση, τα δένεις σε μια πόρπη, πυκνώνουν τα μαλλιά σου ολόξανθα και διαυγούν τα μάτια απ' την ομοιόσταση. Ξυπόλητη βγαίνεις στη βεράντα, σταχτί το φως της μέρας, ίσως και νύχτα, ίσως και πρωί. Αυτά τα χαλίκια θα σε πάνε στο μονοπάτι τους ως εκεί πέρα, μαύρα κι άσπρα σαν αυγά φραγκόκοτας• τη βροχή περιμένανε να αναπνεύσουν, η βροχή που στάζει σαλιγκάρια τα σίγασε μες στο σαματά, έγιναν ένα άλλο στρώμα, σε κάθε βήμα σπάνε τα καύκαλά τους κι ο αέρας μ...

  Μέσα μας γίνεται η Γέννηση. Έξω στέκει το σχήμα της – Μας φανερώνεται.   Εδώ που στήσαμε τη φάτνη, Εδώ που κρεμάσανε το άστρο, Είναι σα μια μεγάλη πέτρα – Πέτρα υψηλή, μετέωρη. Ένα πυκνό σημείο αιωνιότητας.   Το Βρέφος, ο Ιωσήφ και η Μαρία, Τ’ αγαθά ζώα. Οι Άγγελοι Σταματημένοι σε μια πτήση Ψηλά, στη σιωπή, παίζοντας όργανα.   Άρπα, κορνέτα, βιολί και φυσαρμόνικα.   Ακίνητοι σαν από πορσελάνη, Με σιωπή απόλυτη, μουσική.   (Η Νύχτα απλώνεται σαν την ηχώ Αυτής της μουσικής, της σιωπής, Της μουσικής των Αγγέλων μέσα μας, έξω μας).   Αν στέκουν εδώ, πετούν εκεί, Στον άλλο χώρο∙ αντλούν Αίμα σκληρό απ’ το αίμα μας, Αγάπη απ’ την αγάπη μας.   Παίρνουν τα όνειρά μας και τα ψηλώνουν.   Η Μάνα στέκει κοντά τους ακίνητη, Σαν από πορσελάνη, αγγίζει τα εύθραυστα πόδια τους.   Βλέπει το αόρατο στο μαγικό καθρέφτη του ορατού.   Τι τώρα, τι πάντα.   Ω καθαρότατη ψυχή, Άμωμη, αμόλυντη, ανυπόκριτη. ...

Έχω μια Θάλασσα μέσα μου με τρώει και με πίνει με ταΐζει και με ξεδιψά. Φέρνει στις ακτές μου όλες τις μνήμες κι ύστερα τις τραβά ξανά μακριά σε βαθιά νερά άγρια. Έχω μια Θάλασσα μέσα μου με ξεπλένει από τα τίποτα που γεμίζουν τα κενά μου. Έχω μια Θάλασσα που ξέρει να με πνίγει και να μου κόβει το νήμα της ζωής την κατάλληλη στιγμή. Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα  2024 Ophelia art print by Shinichiro Yamada