Λίγα λόγια και κάποιες σκέψεις για την διαδρομή στα μονοπάτια της ποίησης!!!! Αισθάνομαι ένας ταπεινός «ταξιδευτής της ζωής» που επιχειρεί να αφηγηθεί, πότε επιτυχώς πότε ανεπιτυχώς, τα ταξίδια και τις περιπλανήσεις του στις γειτονιές, τις πόλεις, τους πολιτισμούς, με χρώματα από λέξεις και στίχους. «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής». Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω την θάλασσα κι απολησμονήσω», γράφει η Κατερίνα Γώγου, επαληθεύοντας για άλλη μια φορά το Νίκο Καζαντζάκη, ότι ο ποιητής πρέπει στους δύσκολους καιρούς να παραμένει «ο σεισμογράφος του καιρού του», να γίνεται ο αγωγός των μηνυμάτων της κοινωνίας που υποφέρει, φοβάται, σιωπά, αγωνιά, επαναστατεί. Υπέροχος στίχος και πόσο αληθινός, γιατί αν απομακρυνθεί ο ποιητής από την κοινωνία και τα προβλήματά της, δεν μπορεί να τραγουδήσει την ελπίδα και να σαλπίσει τον αέρα της αλλαγής. Αν δεν αγγίξει τις πληγές της καθημερινότητας, «ποιεί και πράττει» ψεύτικα. Αυτές οι πληγές σκάβουν την ψυχή του ποιητή και ξεχ...
σκόρπιες σκέψεις, αναγνώσεις, ιδέες, αφορισμοί, ανησυχίες... Ποίηση