Προοίμιον

Τι νιώθει η έρημος όταν μακρινός άνεμος αποθέτει πάνω της ένα σπόρο; Ξεδιψάει ποτέ το γεμάτο ποτήρι; Ο δρόμος που τελειώνει σ’ αδιέξοδο ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις; Τρέμουν ποτέ τα γόνατα του πανίσχυρου Χάρου; Οι μεγάλες ψυχές γνωρίζουν άραγε ότι υπάρχει μόνον ένα μέγεθος θανάτου; Τα ψηλά βουνά νιώθουνε τάχα ότι ο κόκκος άμμου είν’ αδερφός τους; Η μετάνοια θυμάται αλήθεια ότι κάποτε λεγόταν τόλμη; Το χέρι που δίνει και το χέρι που παίρνει ξέρουν ότ’ είναι δυό γλάροι που ζυγιάζονται πάνω από το κενό της έλλειψης; Πώς νιώθει τάχα η νύχτα μ’ όλα τούτα τ’ άστρα στο κορμί της ωραία ή σημαδεμένη; Το φεγγάρι όταν το λεν σελήνη διχάζεται; Τι κρύβει το κρεβάτι κάτω απ’ το προσκέφαλό του περίστροφο ή όνειρα; Τα πούπουλα του μαξιλαριού ονειρεύονται ακόμα τα ύψη; Πώς πεθαίνει ο μόνος άνθρωπος πώς τρίζει η ψυχή του ερημίτη όταν την αγγίζει ο θάνατος τι κρότο κάνει ένα δέντρο που πέφτει όταν κανείς δεν είν’ εκεί για να τ’ ακούσει; Είναι το σκοτάδι που ’ναι τυφλό ή το φως που σκοντάφτει πάν...

            Τα ακριβοθώρητα ~ Κατερίνα Ατσόγλου ( για την Mahsa Jina Amini)   Κορίτσια με πόδια γυμνά λύνουν τα πολύτιμα κι ακριβοθώρητα μαλλιά τους,   σαν τις χαροκαμένες μάνες που σκύβουν πάνω από των μονάκριβων τα σώματα. Τραβούν τα ρούχα τους μοιρολογώντας και κλαίνε ουρλιάζοντας σαν λύκαινες.   Σαν τις κοπέλες που προδόθηκαν κι έμειναν στους φάρους γαντζωμένες προσμένοντας τον γυρισμό, πριν ακουστεί το πρώτο κλάμα.   Έτσι κι αυτά, κορίτσια γενναία, τολμηρά, άφοβα, κοιτούν στα μάτια τους δυνάστες ελπίζοντας να τις λυπηθούν της Θέμιδος οι κόρες.       πίνακας Ξανθίππη Λευθεριώτου       Γιώργος Σαραντάρης ~  Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο Ἀπὸ τὴ συλλογὴ « Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα ». Ἐπιμέλεια καὶ Ἀνθολόγηση Μαρία Ἰατροῦ. Ἐκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Ἀθήνα 1999. "J'ai cueilli ce brin de bruyère" G. Apollinaire Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα...

 [...] Ο αετός έπνεε, τώρα, τα λοίσθια, οι τούμπες στον αέρα είχαν πολλαπλασιαστεί, και, απ' ό,τι φαινόταν, ο Συμεών είχε δίκιο για τα ζύγια της ουράς. Ήμουν καταρρακωμένος, γιατί πάλι τα πράγματα γίνονταν έτσι όπως τα ήθελε η γιαγιά. Η Τέσι γελούσε για την κατάντια του αετού μου κι ο πατέρας πήρε τον σπάγκο στα χέρια του. Με το ένα χέρι τραβούσε, ενώ με το άλλο ξανάφηνε τον μαζεμένο σπάγκο, με αποτέλεσμα να μην κατεβαίνει καθόλου ο αετός και τ' ακροβατικά νούμερα να συνεχίζονται. "Να τον αφήσουμε να πέσει στην Ελευσίνα !", πρότεινε θριαμβευτικά η γιαγιά, αλλά ο πατέρας έκανε δυο βήματα στο πλάι, γιατί φοβόταν μήπως ο αετός πάρει νέα τούμπα. "Μα, είσαι στα καλά σου βρε Θοδωρή, που δίνεις σημασία σ' έναν ψωροαετό;", του φώναξε, κι εκείνος, αδιάφορος για τα λόγια της, συνέχιζε με αγωνία να μαζεύει τον σπάγγο.  Ο ουρανός είχε για τα καλά σκοτεινιάσει. Τα μολυβένια σύννεφα πίσω απ΄τα καράβια της Ελευσίνας είχαν γρήγορα σκεπάσει τον υπόλοιπο ουρανό. Οι πιο πο...