Κατά τύχη
-ξυράφι στην καρδιά β΄
Μετεωρίτες έπεφταν
πάνω στον μικροσκοπικό θόλο.
Οι γυάλινοι ουρανοί
κύκλωναν με βουλιμία
το κάτασπρο πρόσωπο.
Το αντίδωρο της αβεβαιότητας
κράταγα σφικτά
μέσα στις χούφτες μου,
καθώς με πλησίασε
ξάφνου οι σάρκες μας
γίναν ένα.
Μέσα σε μια πόλη που ερήμωνε
για χάρη μας,
κάποιος Θεός μάς λυπήθηκε,
και η τύχη κύλησε
με σκέρτσο το κουβάρι της,
κόβοντας το νέο νήμα.
~
Ο φάρος των δακρύων – ξυράφι στην καρδιά (γ)
Κάποτε φάνταζε
σαν μια λιακάδα
μετά από νεροποντή,
σαν μια άσπρη μέρα
μετά από θεομηνία μηνών.
Μέχρι που ναυάγησα.
Πλησιάζοντας μισοπεθαμένος
στον κοντινό φάρο,
βρήκα ένα ψεύτικο πορτατίφ
φτιαγμένο από το δέρμα μου.
Όμως δεν ήταν εκεί,
δεν ήταν πουθενά
Ίσως ήταν κάποτε εκεί,
όταν την πρόσταζε
το συναίσθημά της.
Αλλά που είναι τώρα;
Τελικά δεν ήταν ποτέ εκεί;
δάκρυσα
Το άρρωστο όμως φως
συνέχισε να φέρνει
μπρος μου
- ακατάπαυστα -
νέους ναυαγούς
Insomnia
Μέσα στο σκοτάδι της σιωπής
αναβοσβήνουν σαν μικρά λαμπιόνια
σκέψεις - μα και προσευχές -
σαν να πέρασε ολάκερος αιώνας.
Ξύπνημα μέσα από τον λήθαργο
και επιστροφή στην αοκνία,
καθώς η μοχθηρή Θεά τής λήθης
ζυγίζει με κλεψύδρα τις πράξεις μου.
Παραμένω μουδιασμένος και παράλυτος,
το μικρό διαμέρισμα μοιάζει με φυλακή.
Ένα λιτό και καλοδουλεμένο κλουβί
για δεσμώτες και τσαρλατάνους.
Σαν μικρός μίμος αναπαριστώ βουβός,
παίζοντας από "ασφαλή απόσταση".
Η πόρτα όμως παραμένει κλειστή.
"Σάμπως, είχα ποτέ το κλειδί"
σιγοψιθυρίζω
~
Ελευσίνα
Το λεωφορείο απαγκιστρώθηκε
από τις πλαγιές του πεζοδρομίου,
μια νεαρή διοργανώτρια
ανήγγειλε το πρόγραμμα.
Συλλογή υπογραφών.
Από το Σύνταγμα
οδεύουμε το απόγευμα προς την Ελευσίνα
στη γη της "Αγέλαστου Πέτρας",
στη γη των Σαλών,
και του Παναγιώτη Φαρμάκη,
στη γη των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου .
Η Περσεφόνη μελαγχολική ακόμη ακουγόταν
να κλαίει μέσα στο ανάκτορο του Πλούτωνα,
ενώ στα γκρεμίσματα ενός σύγχρονου κόσμου
σίγουρου αρκετά για την πύρρειο νίκη του
έναντι των στοιχειών,
έβοσκαν τσουκνίδες
σαν μελαγχολικά θραύσματα
ενός μεταβιομηχανικού πλέον τοπίου.
Άφιξη στο παλιό ελαιοτριβείο,
θρύψαλο μιας περασμένης εποχής.
Η παράσταση σε λίγο ξεκίνησε,
μα η καρδιά μου
έμεινε στα θολά νερά του λιμανιού
τα γεμάτα πετρέλαιο, βενζίνη και σκουπίδια.
~
Ο ψίθυρος του σπηλαίου
ή δεύτερη διαθήκη
Πιστέψαμε στα πιο όμορφα όνειρα
καθώς ο νους μας γυρόφερνε
γύρω από μια ελπίδα.
Μια ελπίδα αθώα και παιδική.
Τα ξεθωριασμένα όνειρα αυτά θυμάμαι
κάθε φορά που κοιτάζω με αναπόληση
τις χαρακωμένες σελίδες.
Θυμάμαι την οργή, τον πόνο και την αγάπη.
Άραγε είχε νόημα η πίστη σε μια ιδέα;
Είχε νόημα η πίστη στη ζωή;
Λόγια που δεν μπορούν να γραφτούν
λέξεις που δεν μπορούν να εκφραστούν
κατακλύζουν τις σκέψεις μου.
Η σιγή του ημερολογίου έγινε καθημερινότητα.
Τα παλιά ιδανικά προδόθηκαν
κάτω από την μπότα του κομφορμισμού.
Προσπάθησα να αγαπήσω και να αγαπηθώ
να πιστέψω και να με πιστέψουν.
μάταια
Η αλαζονεία της μοναξιάς νίκησε
"Άκου τον ψίθυρό μου από τη σπηλιά
και απομακρύνσου"
