Προοίμιον

  Στο μεσοστράτι απάνω τής ζωής μας σε σκοτεινό πλανέθηκα ρουμάνι γιατί ’ταν η ίσια στράτα αστοχημένη... [nel mezzo del cammin di nostra vita mi ritrovai per una selva oscura, chè la diritta via era smarrita...] Η Θεία Κωμωδία του Δάντη, μεταφρ. Νίκος Καζαντζάκης   Antonio Masotti Gente della Bassa (1963)

 Γαλήνη Με τη γιόγκα με τη σωματική άσκηση προσπαθείς να λύσεις διάφορα θέματα του εαυτού σου να τα αντιμετωπίσεις μα είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που σου λείπει είναι η αυτογνωσία χρειάζεσαι διαλογισμό για να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου κι ύστερα τους άλλους την ανθρώπινη φύση όλα είναι πνευματικά αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν όταν το πνεύμα σου βρει τη γαλήνη τότε θα έρθει η ισορροπία σώματος - νου και θα βρεις τη φώτιση. Τρόπος ζωής Μέσα στα πολλά φτιασίδια κυκλοφορείς και χάνεσαι μόνη τις νύχτες στα μαγαζιά τριγυρνάς στα μπαρ και τα κλαμπ ξοδεύεις την ύπαρξη σου και πέρασες έτσι τα καλύτερα σου χρόνια ικέτις στον ανύπαρκτο ναό μιας διασκέδασης χωρίς νόημα τώρα εγχειρίζεσαι για να παραμείνεις όμορφη μα δεν ξέρεις ότι η ομορφιά είναι κάτι σχετικό και πάντως όχι αυτό που προσπαθείς να γίνεις για να συνεχίσεις να ζεις μ΄αυτό τον λανθασμένο τρόπο που πέρασες ως τώρα τη ζωή σου.

  Μες τις παιδικές λαχτάρες ακούς τη ζωή. Φωνάζει δυνατά και άναρχα μαζεύει κοχύλια και φτιάχνει στην άμμο κάστρα. Δεν κρατά τα προσχήματα μήτε νοιάζεται για το « τι θα πει ο κόσμος ». Ο κόσμος όλος είναι τα χέρια τους. Το βάρος της μοναξιάς, Εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2024, σελ.50 Photo By: Thomas Veres

  Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές και τα σεντόνια μου αλμύρα. Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα και στα όνειρα ζούσα συμφορές. Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν με μίσος κι απορία. Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που χαμογελά. Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται κι ας μην τους σώσει ποτέ. Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9 η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο 

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος [1] Φωτ. sara.robin

  [...] νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη. art: The Golden Stairs Edward Burne-Jones1880 Ἀδελφοὶ, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι. Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. Ἡ ἀγά...

Στη Νατάλια Χιμένεθ Μου έφεραν ένα κοχύλι. Μέσα του τραγουδάει μια θάλασσα χάρτης. Την καρδιά μου γεμίζει νερό με ψαράκια σκουρόχρωμα και ασημένια. Μου έφεραν ένα κοχύλι. Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη

  Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας. Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη. Ανάσα και χειρονομιά καμμιά μέσ' στα αδειανά φωνήεντα κι ούτε ένα τρίξιμο απ' τα σύμφωνα και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους. Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο βολεύτηκε σ' αυτή την προσφυγιά πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά μιλάει μόνο με σήματα μέσ' στην οχλαγωγία της ερημιάς στις φαντασμαγορίες του τίποτε. Έτσι κι εμείς αδειάσαμε και μας ψεκάσαν με αναισθητικό έτσι που αποξενωθήκαμε απ' τον πόνο — αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση... — κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ' τον πόνο. Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό Αλλά το τρομερό καραδοκεί. Ό,τι δεν είναι τέχνη μέσ' στην τέχνη αυτό το ανθρώπινο αυτό κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει. (Εν γη αλμυρά, 1996)

Αυγουστιάτικος άνεμος, Νικηφόρος Βρεττάκος Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του. Νιώθω μέσα στο στήθος μου την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και χαρούμενος, προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις φωτιά στην κυψέλη σου. Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα; Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος. Οδυσσέα Ελύτη, «Ο Αύγουστος» Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά     κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε     πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε Απ΄την Παρθένο στον...

  Ώρες ώρες οι τοίχοι ξεχνώντας την καταγωγή τους Όμως θα ’θελα τόσα πολλά να σου πω Που δεν θα ’φτάνε μια ολόκληρη νύχτα Και ξέρω πως αύριο το πρωί θα ονειρευτώ Τους πέντε δρόμους που ούτε αριθμοί δεν υπάρχουν Κι όλοι οι φίλοι άλλαξαν δουλειά, γίναν ψαράδες. Άλλος καμάκι, άλλος φανό μάς κυνηγούν Και πάλι γλιτώνουμε την τελευταία στιγμή Μισόπνιχτοι μες στων εχθρών τα δίχτυα. Καιρός να πάμε στη γριά Που στα νιάτα της τη φώναζαν Κίρκη Εσύ καρίνα. εγώ κουπί Θάλασσα είναι, θα περάσει. Μας επέτρεπαν να γράφουμε πάνω τους «Οι εραστές πάντα σιωπούν» (2007)

Fabienne Verdier θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι  να βρέχει τα λόγια με τα κύματα  να πνίγει τις σιωπές  ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους  να σχηματίζονται οι λέξεις  να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε στο κατώφλι ύστερα  των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω  εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού  θ' αναθυμούμαι  πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους  το πιο όμορφο αξιώνεσαι  σώμα της αγάπης με τον καιρό θα ξεχαστούν  οι άγονες μέρες  καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές  κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια *********** η μνήμη  η θάλασσα  η μνήμη της θάλασσας  η θάλασσα της μνήμης παιχνιδίσματα μεσημεριού  μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα  θερινής κατοικίας ονείρων  παρά θίν' αλός *********** η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο  το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου χωρά στην τσέπη μο...

 

  Nυχτιές αφέγγαρες ― κρυφέ της μοίρας μου αρραβώνα· πιο σκοτεινά βουνά, που πρωτοδιάβαινα βουβός τ' αμπέλια, ώσμε το γόνα κι ώς το λαιμό τρανά· που διάβαινα, όλο διάβαινα, σαν η σιγή είχε πέσει στα ξύλα του δρυμού, ωσάν αλάφι θεόρατο που κολυμπάει στη μέση μεγάλου ποταμού... Ά, ποιό παλμόν ακοίμητο τα φρένα μου εσηκώνα στα τρίσβαθα του νου, με τη βουβή τους μίμηση μπρος στην βουβήν εικόνα του κάταστρου ουρανού! Όλυμπος πια χεροπιαστός τριγύρα μου είχε ανθίσει, και, λάτρα σιωπηλή, σ' όλα τα μέλη μου άστραφτε το μυστικό μεθύσι μια κρύφια ανατολή... Άγρυπνη βίγλα εκράταγε, πολύ ψηλά αναμμένη, του πόθου η μαντική φωτιά, και γύρα μια γενιά θεών συμμαζεμένη με κοίταε σκεφτική... Σαν άλικη η πανσέληνο στα κορφοβούνια απάνω προβαίνει αργή, τρανή, στο πορφυρόν εικόνισμα του πόθου μου το πλάνο βαφόνταν οι ουρανοί. Kαι πίσω από τ' απάντεχον, αθλητικό όργιό του, που νίκαε τον καιρό,...