Προοίμιον

«Είμαστε κάπου εκεί μαζί και κανείς δεν ξέρει πού είμαστε και σε κοιτάζω όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα και σ’ αγαπώ και πονάω για Σένα και για μένα πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης Πες μου πως δε θα μπορέσουμε να πεθάνουμε ποτέ Εσύ που είσαι από μένα κι εγώ που είμαι από Σένα που είμαι τίποτα χωρίς Εσένα Πες μου αν ξέρεις − εγώ δεν ξέρω − πότε σε γνώρισα και πού πότε σε πρωτοκοίταξα όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα εγώ που σ’ αγαπώ πριν από την πρώτη μέρα του κόσμου και πονάω για Σένα και για μένα πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης». Στίχοι αισθηματικοί που δεν τους δημοσίευσε ποτέ κι έμειναν για χρόνια θαμμένοι στα χαρτιά του. Άλλωστε το είχε καταλάβει από πολύ νωρίς δεν του πηγαίναν τέτοιες υπερβολές ποιητικές. Όμως απόψε που τους διάβαζε αργά τη νύχτα πόνεσε πάλι όπως και τότε για τον χαμένο εκείνο χρόνο της αγάπης. Από τη συλλογή «Λίγος άμμος», που περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργης Παυλόπουλος - Ποιήματα, 1943-2008», εκδ. Κίχλη, 2017.

Πατέρα ακόμα σε αναζητώ δεν με κατάλαβες ποτέ ούτε εγώ εσένα. Στέκεσαι σιωπηλός στέκεσαι μακριά μου δεν έτρεξα ποτέ στην αγκαλιά σου. Σκληρός σαν το μυστρί που μας έθρεψε και καθαρός σαν το νερό μες τον ασβέστη. Πατέρα μου έλειψες πολύ ήθελα στον αέρα αγκαλιές και βόλτες με ποδήλατο ήθελα να έχω χρώμα ροζ για 'σένα... Είμαι σαν εσένα σκληρή και μόνη! Διαμαντόπουλος Διαμαντής (1914 - 1995) Σοβατζής, 1949, Μεταξοτυπία , 59,5 x 49,2 εκ.

Εδώ' ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου. ώ εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις. Εδώ πονά η σιωπή, πονάει η πέτρα κάθε δρόμου κι απ' τη θυσία κι απ' τη σκληρότητα του ανθρώπου. Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη με ονόματα σεμνά, και τη Δόξα τα ανεβαίνει λυγμό λυγμό, σκαλί - σκαλί, μεγίστη σκάλα [πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Συντροφικά τραγούδια. Αφιέρωμα στα 40χρονα του ΕΑΜ, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981, σ. 137]

Σα βγεις στον πηγαιμό για την  Ιθάκη , να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο  Ποσειδώνα  μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο  Ποσειδώνα  δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τί ευχαρίστησι, με τί χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου να ’χεις την  Ιθάκη . Το φθάσιμον εκεί είν’...

Ποια βροχή σιωπής με κάνει να ριγώ, αν την αγάπη μου άφησα νεκρή στη θλιβερή την όχθη; Φεδερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα (Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca) - Nido de ruisenorew (Ποίηση)                  φωτ. Im Nebel, Max Baur (1930s) Max Baur (1898-1988) “Im Nebel” (In the Fog) 1930’s