Προοίμιον

  ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ Πάντα θα μένεις να κοιτάς τα καρτ ποστάλ που θα σου στέλνουν φίλοι και εχθροί. Θα ζεις γιορτές και θα εύχεσαι περαστικά. 〰〰〰〰〰〰 Ο άνθρωπος και ο καιρός στις φουρτούνες φαίνονται τις άλλες ώρες μαγεμένοι απολαμβάνουμε τη γαλάζια γαλήνη τους 〰〰〰〰〰〰 Υπάρχει ζωή; ναι μα κρύβεται κάτω από τσαλακωμένες συνειδήσεις και πνίγεται στον ιδρώτα του μόχθου 〰〰〰〰〰〰 Δεν έχω τίποτα να προσθέσω στις αφαιρετικές του καιρού έμμονες ιδέες 〰〰〰〰〰〰 Εσείς που κάνετε το ψέμα αλήθεια σταθείτε για μια στιγμή λυπηθείτε το αίμα που θα χυθεί από τις μάχες που θα προκαλέσετε Ατσόγλου Κατερίνα, Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα 2020

οι λέξεις  Σταγόνες χρώματα θα λες οι λέξεις πως ήτανε διαμάντια στο στέμμα σου μικροί αγέννητοι πρίγκιπες. Με το όνομά της Δεν έδωσε στο παιδί το όνομά του. Πέρασαν εβδομάδες και χρόνια στην απομόνωση. Χρειάστηκε μόνο ν' ανοίγει πού και πού τις γρίλιες για το φως το γκαζάκι για τις μολότωφ το γόνατο για τις αγρυπνίες το πιρούνι για να βγάζει τα μάτια της. Κι εκείνη η Άνοιξη ερχόταν ξεδιάντροπη, ορμητική με κόκκινα και ροζ και πορτοκαλιά στα πάρκα της. Στις άκρες της τα δάχτυλα έτρεμαν απ' το φόβο του κενού της κάμπιας τη φαγουρόσκονη. Βάθρο ψηλό και βαθύ φυτρωμένο δεν έλεγε να ξεραθεί Τόσες φορές που το τράβαγε άλλες τόσες ρίζωνε. Το δήλωσε με το όνομα  και το επώνυμό της. Όπως θάλασσα -Άνοιξε το παράθυρο και κοίταξέ με... -Όπως χορτάρι, πουρνάρι και σκίνο; -Όπως θάλασσα. Πνίγομαι. Μην είναι η αγάπη μια κόκκινη διάτρητη  Πανοπλία; Δε θέλω αίματα - είπες -  Σπρώξε τα μολύβια στο πάτωμα Βγάλε τη γλώσσα στο Νι μπροστά απ' τα χειλικόληκτα και βάλε κραγιόν στα σημεία στί...

Στον  Ίωνα Δραγούμη Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης, ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης. Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι. Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι. Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας, πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας. ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης· τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι. Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι, καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα, παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα. Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια. Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει τὸ λόγο ...

  Όλα είναι ένα φύσημα τ΄ανέμου ή ένα κύμα σε μια έρημη ακρογιαλιά Όλα είναι μια σκέψη που διέσχισε την ύπαρξη με ταχύτητα φωτός Είναι οι σκέψεις της Ερίνας

  ευθαρσώς και στα ίσα Κι άξαφνα εσιώπησε κι άρχισε να μιλά - ωραίο πρόσωπο,  ευρυγώνιο, με χτιστάδες, ραγάδες και λυγερά τεμάχια πέτρας (τι χαράκια κι αυτά για την ποίηση). Λίγο πιο πριν και πιο έξω το αρχαίο νταμάρι και οι αμαξωτοί. Χρόνε ανίκατε μάχαν, δεν έχω πλέον χρόνο για μυθιστορίες,  του είπε ευθαρσώς και στα ίσα.  ουδόλως ντρεπόταν Να εξηγούμαστε: ουδόλως ντρεπόταν για τα καράτια στα φτερά του, ίσως γι' αυτό να πέθανε άγγελος μόνο μόνο άγγελος σε ράφι βιτρίνας με θέα. Σαν πιάνει η άνοιξη κι η περσεφόνη, ψάχνω τους από μη- χανής θεούς μου και τ' αγάλματα, δηλώνει αγωνιωδώς και αμέριμνος. Και κείνη την αντηλιά την όλο νάζι. Έξω οι άνθρωποι τρώνε αμίλητοι.  τι φωνασκούν τα αγάλματα στην αγορά Και τότε εσύ - για σένα μιλούσαμε πριν,  τι φωνασκούν τα αγάλματα στην αγορά, να λες, τι τα φτενά τους δόρατα, τι τα καλοθρεμμένα ούτ' ένας αίας καταγής, ούτ' ένας τεύκρος κάτω,  τέτοιοι ψηλοί αστράγαλοι εμένα με λιγώνουν. Στη γωνία ένας τουρίστας περιμένει...

  Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα. Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός. Είσαι συ, που με βοήθησες ν' ανακαλύψω λοιπόν πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ' τη νύχτα. Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως. Κι είσαι συ που με βοήθησες ν' ανακαλύψω πως τ' αστέρια είναι πεντάγραμμα, πως τ' αυτιά δεν ακούν, πως δε νιώθουν τα δάχτυλα τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος. Και πως ο ήλιος αυτός είναι ο μέγας εξουσιοδοτημένος του στερεώματος, να 'ναι ο πανταχού παρών – σ' όλα τα βάθη του. Να βρίσκει χιλιάδες φλεβίτσες και να διακλαδίζεται μες στο γρανίτη, να φορεί στέφανο χρυσό στο κεφαλάκι του βρέφους που περιμένει το πλήρωμά του στο σκοτάδι της μήτρας, ν' αναβλύζει απ' τα βάθη των θαλασσών, να κυκλοφορεί μες στα χρώματα των ζωγράφων και μες στους στίχους των ποιητών και μες στα πόδια που χορεύουν και μες στους ήχους του «αλληλούια». Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ...