Προοίμιον

Πλάι‐πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά, μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας, απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας… στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά… Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα, μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα, των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη. Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε, μόνοι, στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού. Και κει πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει, ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου, της σιωπής σύντροφέ μου. Μετάφραση : Μήτσος Παπανικολάου Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50. V. Van Gogh,  Ζευγάρι που περπατά στο δάσος . 1890. Art Museum Cincinatti.