Όνειρο δέκατο όγδοο [Όνειρα Καραντίνας] ~ Αγγελική Πεχλιβάνη

 

 

'Ολο το βράδυ ασθμαίνοντας. Με κυνηγούν. Μένω σε σπίτια με

σοφίτες σκοτεινές και κρυφές εξόδους. Είμαι η Άννα Φρανκ, γι-

νομαι ο Γκρέγκορ Σάμσα... Όταν έρχονται, τρέχω να ξεφύγω.

Ξεφεύγω πάντα και πάντα έρχονται. Θα προτιμούσα να με 

βρουν, να τελειώσουν όλα τα σούρτα - φέρτα. Βλέπετε, κάθε φο-

ρά που κρύβομαι είμαι η ίδια, ενώ όταν γλιτώνω είμαι μια άλλη.

Η σωτηρία δεν με αφορά, είναι μιας άλλης. Ενώ είμαι εγώ κάθε

φορά που ο φόβος με  συνθλίβει. Φοβάμαι σε μια γλυκιά αχλή

ονείρου, φοβάμαι πηχτά.

Σαν έντομο που πνίγεται στο μέλι. 

 

9 Απριλίου 2020 

Εκδόσεις Κίχλη

Σεπτέμβρης ~ Ελευθερία Σταυράκη

 

Δέκα λεπτά βυθός - ό,τι απομένει

να τρέφεται η μνήμη -κι ο αφρός

και μία σκέψη που δεν περιμένει,

πίσω της τρέχω, ενώ ο καιρός

 

δείχνει τα δόντια σιωπηλός -θαύμα!

Η φράση σκάει στην προβλήτα, μια 

γυμνή άγνωστη (θεϊκή) σκιά

μου ψιθυρίζει ένα γαλάζιο γράμμα

 

μα μέχρι να τη φτάσω, θα 'χει φύγει

-παιχνίδια του μυαλού το μεσημέρι-

αφήνω γι' άλλη ώρα το κυνήγι,

 

πάλι βυθίζομαι -βάρος κανένα:

σε λίγες μέρες θα ζηλεύω εμένα,

το "έχω χρόνο, είναι καλοκαίρι". 

 

 

 

Ρεπορτάζ, Εκδόσεις Συρτάρι, 2024

 Γιάννης Τσαρούχης - 12 μήνες Σεπτέμβρης [1972]

Σιωπηλά αλλά λαλίστατα ~ Ειρήνη Βεργοπούλου

Οι άρτοι μετά τη λειτουργία στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, το πρωί της 27ης Ιουλίου, στη Σαλαμίνα όπου ήμουν φιλοξενούμενη.

Σπασμένα κομμάτια, μαλακά θραύσματα από διαφορετικής υφής και ύφους καρβέλια, απιθωμένα έτσι ώστε να παρθούν, δοκιμαστούν, και επίσης μεταφερθούν ως δώρο και χειρονομία συμπάθειας σε αγαπητά και οικεία σπίτια.

Ας είναι μαλακός και απαλός ο υπόλοιπος Αύγουστος, ας μοιραστούν με φιλότητα οι ημέρες του ωσάν φέτες ευλογημένου από την καρδιά ψωμιού: αρκετή σκληρότητα έχει η πετρωμένη ψίχα του κόσμου μας, ας έχουμε τρυφεράδα όπου και όπως μπορούμε.

φωτ. Ειρήνη Βεργοπούλου 

VITA NUOVA ~ Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)

 

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,

ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη

μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο

καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι.

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο,

ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα

σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει

ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα.

Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια,

τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε

καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε,

μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι:

καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη

καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη.

© Artist Rachel Grant

Μνήμες - Καλλιόπη Εξάρχου

Κάποτε

ήταν αιχμηρές

έκοβαν κομματάκια την καρδιά

Με τα χρόνια

στρογγύλεψαν

λειάνθηκαν

έγιναν πιο σοφές

Τώρα πια

ακουμπούν

χωρίς να διχάζουν

Σαν αθέατα χάδια

Όπως και να έχει

μνήμες ήταν

και μνήμες παραμένουν

Θρυαλλίδες

ενός απολιόρκητου βίου

που επιμένει

να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους

Καλλιόπη Εξάρχου , Μάχιμα χείλη, Εκδόσεις Σοκόλη

Pina Bausch

Ο έρωτας ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά το λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται...

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25

 

 

 

Η Ποίηση των Άλλων ~ Ελένη Νανοπούλου

 

Ευχαριστώντας την Κατερίνα για την πρόσκληση, θέλω να αρχίσω με ποίηση από την Καλαμάτα. 

Δεν γνώρισα την Γιώτα Αργυροπούλου αλλά γνώρισα την Κυριακή Καρσαμπά και τώρα γνωρίζω τη Φωτεινή Βασιλοπούλου με το ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ.

 

αντιγράφω τη σελίδα 39

 

 

 

 

 Άρωμα αφής

Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου

Βαθιά στη μνήμη των χεριών

σπαραχτική η ομορφιά σου

χωνεμένη

κι η ζέστα του κορμιού

γαλήνια θύμηση

αποψυκτική

στο δέρμα απιθωμένη.

Το άρωμά σου παγιδευμένο

στο μέσα μέρος του μυαλού

και της ντουλάπας

από σκυλιά ανιχνεύεται

που λυσσασμένα κυνηγούν το παρελθόν.

 

Όλα τελειώσαν.

 

Τώρα

μοναχά η μνήμη απομένει

και μια οσμή

ταριχευμένων λουλουδιών

μοναδικό αποτύπωμα ζωής.

 

Ενδεικτικό το ότι υπήρξες.