Ωδή ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Προσεχτικά κλειδώνει τα συναισθήματα

Έτσι η ζωή κυλά ήσυχα

Τα κρεβάτια μένουν άθικτα και τα χαμόγελα στεγνά

Είπες θα 'ρθεις ο κόσμος να χαλάσει
Είπες θα 'ρθεις κι όλοι οι ποιητές γράφουν ποιήματα δίχως τέλος

[1]

Φωτ. sara.robin

Ὕμνος τῆς Ἀγάπης Α´ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

 

[...] νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

art: The Golden Stairs Edward Burne-Jones1880

Ἀδελφοὶ, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι.

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.

νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Κοχύλι - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Στη Νατάλια Χιμένεθ

Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.

Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη

Βύρων Λεοντάρης (Νιγρίτα Σερρών, 1932 - Αθήνα 7 Αυγούστου 2014) - Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

 

Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας.

Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη.

Ανάσα και χειρονομιά καμμιά μέσ' στα αδειανά φωνήεντα

κι ούτε ένα τρίξιμο απ' τα σύμφωνα

και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού

και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους.

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο

βολεύτηκε σ' αυτή την προσφυγιά

πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων

όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά

μιλάει μόνο με σήματα

μέσ' στην οχλαγωγία της ερημιάς

στις φαντασμαγορίες του τίποτε.

Έτσι κι εμείς αδειάσαμε

και μας ψεκάσαν με αναισθητικό

έτσι που αποξενωθήκαμε απ' τον πόνο

— αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση... —

κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ' τον πόνο.

Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές

σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό

Αλλά το τρομερό καραδοκεί.

Ό,τι δεν είναι τέχνη μέσ' στην τέχνη

αυτό

το ανθρώπινο

αυτό

κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.

(Εν γη αλμυρά, 1996)

Αύγουστος

Αυγουστιάτικος άνεμος, Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν

αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά

κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του.

Νιώθω μέσα στο στήθος μου

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω

σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και

χαρούμενος,

προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι

κάθεσαι και

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις

φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

Οδυσσέα Ελύτη, «Ο Αύγουστος»

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
    κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε
    πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
   κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
   κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

Από τη συλλογή Ήλιος ο πρώτος (1943)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 285]

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

Οι εραστές τ’ Αυγούστου- Ιωσήφ Μπρόντσκι

Οι εραστές τ’ Αυγούστου,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με λουλούδια στα χέρια έρχονται,

τ’ αόρατα καλέσματά τους τραβούν στις αυλές,

οι εραστές τ’ Αυγούστου με κόκκινα πουκάμισα και μισάνοιχτα στόματα

τρεμοσβήνουν στα σταυροδρόμια,

εξαφανίζονται στα σοκάκια,

τρέχουν στις πλατείες.

Στους εραστές τ’ Αυγούστου

αχνοφέγγουν στη βραδινή ατμόσφαιρα

οι ερυθρόλευκες γραμμές των κεντημένων λουλουδιών πάνω

στα πουκάμισά τους,

φωτίζονται τ’ ανοιχτά παραθύρια στις σκοτεινές αυλές

κι αυτοί όλο πηγαίνουν κι όλο τρέχουν σε κάποιο κάλεσμα.

Να και το δείλι της ζωής, να και το δείλι που δίπλα περνά απ’ την πόλη,

να το που χρωματίζει τα δέντρα,

που σβήνει τη λάμπα,

που γυαλίζει τ’ αυτοκίνητα . . .

Στα στενά σοκάκια βιαστικά ηχούν οι παρέες,

γύρισε πίσω, έβγα στο μπαλκόνι και πέταξε το παλτό.

Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.

Οι γαλάζιες ανταύγειες των διαφημίσεων κυλούν από τις στέγες

κι εσύ κοιτάζεις κάτω, δίχως ποτέ και με κανένα θέση δεν αλλάζεις,

συνομιλώντας με τον εαυτό σου.

Να τα λουλούδια και τια διαμέρισμα με το νέο έρωτα,

με το καινούριο μαστίγιο, που μπαίνει σε κύκλο νέο,

παραδίδοντας τον εαυτό του με νέα κραυγή και νέο αίμα,

παραδίδοντας τον εαυτό του, αφήνοντας τα λουλούδια να πέσουν απ’ τα χέρια του.

Το νέο δείλι θορυβεί,

κανείς δεν θα επιστρέψει στη νέα ζωή,

κανείς δε θα περάσει κάτω απ’ το μπαλκόνι για να ‘ρθει να σε δει,

κανείς δε θα σου παρασταθεί,

κανείς δε θα σου σταθεί,

πιο κοντά, απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου,

απ’ τα λουλούδια,

απ’ ότι είσαι εσύ στον εαυτό σου.

(Ιωσήφ Μπρόντσκι, 1961, Οι εραστές τ’ Αυγούστου. Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)

φωτ. Κατερίνα Ατσόγλου

Ο έρωτας ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Ο έρωτας δεν ρωτά.
Δεν ζητά το λόγο ευγενικά.
Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.
Δεν υπολογίζει λογικές.
Ζει κάτω από χόρτα ξερά
έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά
μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται...
Σκαρφαλώνει στα πόδια σου
τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου
κατακτά τα φρούρια
σπάει τις πανοπλίες.
Σε γυμνώνει.
Σε αποτελειώνει.
Σε συνθλίβει.
Σε αφήνει μόνο.


Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25

Χαρακτικό έργο "επεστρεφε"
(Λεπτομέρεια)Λινογραφια, 2023, γιωργος Α. Κωνσταντίνου

Θάλασσα είναι ~ Νίκος Μυλόπουλος

 

Ώρες ώρες οι τοίχοι ξεχνώντας την καταγωγή τους
Όμως θα ’θελα τόσα πολλά να σου πω
Που δεν θα ’φτάνε μια ολόκληρη νύχτα
Και ξέρω πως αύριο το πρωί θα ονειρευτώ
Τους πέντε δρόμους που ούτε αριθμοί δεν υπάρχουν
Κι όλοι οι φίλοι άλλαξαν δουλειά, γίναν ψαράδες.
Άλλος καμάκι, άλλος φανό μάς κυνηγούν
Και πάλι γλιτώνουμε την τελευταία στιγμή
Μισόπνιχτοι μες στων εχθρών τα δίχτυα.
Καιρός να πάμε στη γριά
Που στα νιάτα της τη φώναζαν Κίρκη
Εσύ καρίνα. εγώ κουπί
Θάλασσα είναι, θα περάσει.
Μας επέτρεπαν να γράφουμε πάνω τους

«Οι εραστές πάντα σιωπούν» (2007)

Ελένη Νέστορα ~ 3 Ποιήματα

Fabienne Verdier

θ' απλώσω τη θάλασσα στο τραπέζι 

να βρέχει τα λόγια με τα κύματα 

να πνίγει τις σιωπές 

ν' ανασταίνει των φθόγγων τους ήχους 

να σχηματίζονται οι λέξεις 

να φέρνει από μακριά τ' άρωμα μιας μέρας που δεν ξημέρωσε

στο κατώφλι ύστερα 

των αχινών τα κελύφη θ' απομαζέψω 

εκείνα τα διάτρητα από αμάχης πάλη λάφυρα

έτσι τα μεσημέρια του καλοκαιριού 

θ' αναθυμούμαι 

πως σαν καταπιείς τ' αγκάθια τους 

το πιο όμορφο αξιώνεσαι 

σώμα της αγάπης

με τον καιρό θα ξεχαστούν 

οι άγονες μέρες 

καθώς θα πλέκω τες καινούριες φορεσιές 

κι η Γοργόνα θα' χει μάθει πια την αλήθεια

καμιά ερώτηση αναπάντητη δε θα σκάει στα βράχια

***********

η μνήμη 

η θάλασσα 

η μνήμη της θάλασσας 

η θάλασσα της μνήμης

παιχνιδίσματα μεσημεριού 

μπροστά σ' ανοιχτή πόρτα 

θερινής κατοικίας ονείρων 

παρά θίν' αλός

***********

η θάλασσά μου χωρά σ' ένα βότσαλο 

το βότσαλο- ίσα με τη χούφτα μου

χωρά στην τσέπη μου

μέσα της έχω ανοίξει μια τρύπα

- ίσα με το βότσαλο 

κείνο γλιστρά και χάνεται σαν και τη θάλασσά μου

να τη βρίσκω πρέπει ξανά

- τώρα που μεγάλωσα πώς λιγοστέψαν τα παιχνίδια!

.