Προοίμιον

  Πίνοντας ήλιο κορινθιακό Διαβάζοντας τα μάρμαρα Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες Σημαδεύοντας με το καμάκι Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται Ν' ανοίγει. Πίνω νερό κόβω καρπό Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου Φεύγω με μια ματιά Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.     Ο. Ελύτης, Ποίηση , Ίκαρος            

Τὶς νύχτες βρίσκω παρηγοριὰ στὴν ἀγκάλη τοῦ φεγγαριοῦ ποὺ μπαίνει σὰν διαρρήκτης ἀθόρυβα στὸ σπίτι ἀπὸ τὸ μισόκλειστο παράθυρο τῆς κρεβατοκάμαρας ξεδιπλώνοντας πάνω στὸ γυμνὸ κορμί μου τὸ ἀσημένιο σεντόνι τῆς ἀγάπης. Στὰ φτερά του βόμβοι ἐρώτων ἀνοιγοκλείνοντας τὴν ἀγάπη μας πάνω στὰ δακρυσμένα βλέφαρα, στὰ βύθη τῶν ματιῶν σου ἀστερίες σελαγίζουν τὶς κοραλλένιες ἄκρες τους, τὸ καθάριο νερὸ τοῦ καταρράκτη ἀναταράζει τὶς δινούμενες ὑπόγειες τῆς ἄνοιξης ὑδρορροές, λούζει τὰ ξανθὰ μαλλιὰ τῶν ἔφηβων ὀνείρων στὶς ἀμμουδερὲς ἀκτὲς τοῦ κορμιοῦ μας μὲ τὸ φυλλορρόημα τῆς ἱερῆς βελανιδιᾶς. Ἀκολουθοῦμε τὰ χνάρια τοῦ φεγγαριοῦ πάνω στὴν ἄμμο μέχρι τὴν πλέρια γυμνὴ θάλασσα, ἀκύμαντη, γαληνὰ γαλανὴ φωνάζει τὰ ὀνόματά μας, ἐμβάπτιση στὰ νάματα τῆς ἱδρωμένης σάρκας, λαμπηδόνες σὲ σκοῦρο μπλέ, ἄνθη βανίλιας σκορποῦν ἄτακτα στὸ πάτωμα τοῦ μαρμάρινου ἐξώστη μας δίπλα στὸ κόκκινο βελουδένιο μαξιλάρι τῆς γιαγιᾶς μὲ τὴν χρυσοκέντητη κλωστὴ ὁλόγυρα, κι ἦταν τότε ποὺ ἡ σιωπὴ τῆς νύχτας ἔσπαζε τὰ δεσμά μας. ...