Προοίμιον

  Τα συνηθισμένα πράγματα πρέπει να φανερώνονται στο νου με ασυνήθιστη όψη ~ William Wordsworth

  ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει ικανό να κάψει τον οισοφάγο. Σε αγαπώ τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια  μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες. Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι. Σε αγαπώ  στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο  και πρέπει να έχει αντοχές. Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις.  ~~~ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Με απλά υλικά έπλαθε ό,τι απαιτεί η κατασκευή χειμερινών ηλιαχτίδων που θα μπορούσε να αποθηκεύσει όπως και άλλες φυσικές προθέσεις. Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη χρήση οικιακ...

 

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Από τη συλλογή  Το βάθος του κόσμου  (1961) του  Νικηφόρου Βρεττάκου

Άταφα άφησε τα κορμιά των γονιών του σ’ ένα χωματόδρομο κοντά στο Ερζερούμ το ίδιο θέαμα με πόνο ανείπωτο είδε λίγο έξω απ’ το Βαν νεκρό τον αδερφό του παράμερα στο δρόμο ούτε απ’ τα αγρίμια δεν τον άφησαν να το φυλάξει Ποιος το περίμενε εκεί στα βάθη της Μικράς Ασίας χρόνους τρεις να παίζεται η Αντιγόνη; πηγή: Ποιητικός Πυρήνας: Παύλος Παρασκευαΐδης, "Πόντος" (ppirinas.blogspot.com) πίνακας:Βλάσης Αγτζίδης - Πόντιος Αντάρτης

Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων. HPAKΛEITOΣ Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν Μόνο ν᾿ ἀνάψουνε στὰ βουνὰ οἱ στέγες τῶν ἐρημοκκλησιῶν μὲ τὸ μεράκι τοῦ ἀποσπερίτη Νὰ κυματίσουνε τὰ πουλιὰ στῆς λεμονιᾶς τὰ κατάρτια Μὲ τῆς καινούργιας περπατησιᾶς τὸ σταθερὸ ἄσπρο φύσημα Καὶ τότε θά ῾ρθουν ἀέρηδες σώματα κύκνων ποὺ μείνανε ἄσπιλοι τρυφεροὶ καὶ ἀκίνητοι Μὲς στοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν μαγαζιῶν μέσα στῶν λαχανόκηπων τοὺς κυκλῶνες Ὅταν τὰ μάτια τῶν γυναικῶν γίναν κάρβουνα κι ἔσπασαν οἱ καρδιὲς τῶν καστανάδων Ὅταν ὁ θερισμὸς ἐσταμάτησε κι ἄρχισαν οἱ ἐλπίδες τῶν γρύλων Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐσεῖς παλληκάρια μου μὲ τὸ κρασὶ τὰ φιλιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ στόμα σα...

  Ο ΧΡΟΝΟΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΕΤΑΙ     ξεκινά εκεί που συγγενεύεις με τη σιωπή   και φτάνει ως το πιο συχνό σου ρίγος   εξάλλου η αγωνία   είναι μονάχα   μια ταριχευμένη σύγκρουση   - καθόλου δεν ματώνει   είναι πολλοί αέρηδες   ανάμεσα στις μνήμες   - στην προκειμένη περίπτωση   με σφυριά                γκριμάτσες                           αινίγματα     καμιά θρησκεία   δεν άντεξε το τράνταγμα   - σε κάθε θαύμα   να σου και λεπίδες   όσοι τις χαιδεψαν   μαζί τις τροχισαν   κι είναι όλοι τους εξαφανισμένοι     ζουν μεσα στα μάτια σου       ~ ~ ~   ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΙΛΙΓΓΟΣ - ΚΕΝΟ     ώσπου έφτιαξα   (έχω κρύψει στ...

ΓΕΝΕΣΗ Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα. Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες      συνεργάστηκαν, διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες - τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ      γέννηση αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου. Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς τῶν μαστόρων του μέσα του. ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Ἂν μὲ βλέπουν νὰ στέκομαι ὄρθιος, ἀκίνητος, μὲς στὰ λουλούδια μου, ὅπως αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ νόμιζαν πὼς τὰ διδάσκω. Ἐνῷ εἶμαι ἐγὼ ποὺ ἀκούω κι αὐτὰ ποὺ μιλοῦν. Ἔχοντας μὲ στὸ μέσο μοῦ διδάσκουν τὸ φῶς. ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Ἀναδύθηκε δάσος ζοφερὸ ἀπ᾿ τὸ πνεῦμα μας κι ἐκάλυψε τὸν ὁρίζοντα. Μόνο ἀτραποὶ τρυπώνουν καὶ χάνονται μέσα στὸ φόβο. Μέλλον δὲν φαίνεται. Τρέχουν, χορεύουν ἀνύποπτα γιὰ ὅ,τι γίνεται πάνω τους τὰ παιδιά, ἐνῷ γέρνοντας γύρω καὶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια τους, (ὡς ν᾿ ἀκοῦν τὴ βοὴ καὶ νὰ βλέπουν τὸ σύννεφο) σὰν ἕνα ἀπέραντο ὑπαίθριο ἐκκλησίασμα τὰ λουλούδια προσεύ...

Πάντα να διαφυλάσσετε την ηρεμία και την γαλήνη. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, τα λουλούδια θα ανθίσουν. [Κινέζικη παροιμία] ♡

 

Ήταν ένα είδος άγραφου εθίµου στο χωριό µας και φάνταζε άθλος τρανός στα παιδικά µας όνειρα, το χαρµόσυνο χτύπηµα της καµπάνας τη νύχτα της Ανάστασης. Εκείνα τα χρόνια -όχι και τόσο µακρινά- το έργο του κωδωνοκρούστη στις µικρές ενορίες της επαρχίας ήταν στα χέρια των παιδιών και των εφήβων. Από µικρή ηλικία όλοι γνωρίζαµε τη συνθηµατική γλώσσα της καµπάνας και πρόθυµα τρέχαµε, τραβώντας το µακρύ σχοινί της, να της δώσουµε πνοή, να ακουστεί στα πέρατα το ηχηρό της κάλεσµα για λειτουργίες και τελετές, για κηδεία, για πυρκαγιά, για συγκέντρωση στην πλατεία και για ό,τι έκτακτο µπορούσε να ταράξει την υπαίθρια γαλήνη µας.   Ιδιαίτερα στις ηµέρες του Πάσχα το καµπαναριό ήταν στις δόξες του. Η καµπάνα του χωριού συµµετείχε οργανικά στην ανάµνηση του θείου δράµατος και µε τη µαγεία των ήχων της έµπαζε τις ψυχές µας στην υποβλητική ατµόσφαιρα της Εβδοµάδας των Παθών.  Τη Μεγάλη Παρασκευή δε σταµατούσε να µυρώνει την ατµόσφαιρα µε τον δικό της Επιτάφιο Θρήνο. Απ’ το πρωί αχάραγα ...