What are Christmas bells called?

jingle bell

A jingle bell or sleigh bell is a type of bell which produces a distinctive 'jingle' sound, especially in large numbers. They find use in many areas as a percussion instrument, including the classic sleigh bell sound and morris dancing.

Jingle bell - Wikipedia

en.wikipedia.org

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Νίκη Μουσούλη ~ Η στραπατσαρισμένη φτερούγα

Τα Παράθυρα ~ Κ. Π. Καβάφης

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Η Αλκυόνη ψάχνει τον σύζυγό της (1915), έργο του Herbert James Draper ~ Χέρμπερτ Τζέιμς Ντρέιπερ

Και στης ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες αλκυονίδες μέρες καρτερώ. (Ι. Δροσίνης) Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) . Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας . Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με ...

VITA NUOVA ~ Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο, ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι. Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο, ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα. Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια, τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι: καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη. © Artist Rachel Grant

Το βάρος ~ Μαργαρίτα Παπαμίχου

Ήταν που έσερνε τα βήματά του στο δρόμο ήταν ο ήλιος που του έκαιγε το μέτωπο οι αδιάφοροι οδηγοί οι βιτρίνες με την πλαστική ζωή ήταν τα πόδια του δυο ξεχαρβαλωμένες μηχανές του χρόνου που άντεχαν να συνεχίζουν και περπατούσαν όχι γιατί ήξεραν πού πάνε αλλά γιατί ο χρόνος δεν σταματάει γι αυτούς που πονάνε μα περισσότερο απ’ όλα εκείνο που με συντάραζε κάθε φορά που τον έβλεπα να περνάει ήταν οι κυρτωμένοι ώμοι του από το βάρος που κράταγε στα χέρια του το βάρος της αξόδευτης αγάπης *foto/Francesco Gioia

Οι φάροι ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Γέμισα τα χρόνια μου καταστροφές και τα σεντόνια μου αλμύρα. Μούσκεψαν τα μαξιλάρια πίκρα και στα όνειρα ζούσα συμφορές. Τεμαχισμένα κορμιά με κοιτούσαν με μίσος κι απορία. Ζητούσαν να καταλάβω μιαν άδικη μοίρα και πως στη ζωή ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που χαμογελά. Τώρα, χτίζω φάρους και ανάβω φωτιές κάποιο σημάδι να έχουν οι μόνοι να νιώθουν πως κάποιος τους νοιάζεται κι ας μην τους σώσει ποτέ. Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, σελ.9 η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο

Κοχύλι - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Στη Νατάλια Χιμένεθ Μου έφεραν ένα κοχύλι. Μέσα του τραγουδάει μια θάλασσα χάρτης. Την καρδιά μου γεμίζει νερό με ψαράκια σκουρόχρωμα και ασημένια. Μου έφεραν ένα κοχύλι. Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου