What are Christmas bells called?

jingle bell

A jingle bell or sleigh bell is a type of bell which produces a distinctive 'jingle' sound, especially in large numbers. They find use in many areas as a percussion instrument, including the classic sleigh bell sound and morris dancing.

Jingle bell - Wikipedia

en.wikipedia.org

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Το βάρος ~ Μαργαρίτα Παπαμίχου

Ήταν που έσερνε τα βήματά του στο δρόμο ήταν ο ήλιος που του έκαιγε το μέτωπο οι αδιάφοροι οδηγοί οι βιτρίνες με την πλαστική ζωή ήταν τα πόδια του δυο ξεχαρβαλωμένες μηχανές του χρόνου που άντεχαν να συνεχίζουν και περπατούσαν όχι γιατί ήξεραν πού πάνε αλλά γιατί ο χρόνος δεν σταματάει γι αυτούς που πονάνε μα περισσότερο απ’ όλα εκείνο που με συντάραζε κάθε φορά που τον έβλεπα να περνάει ήταν οι κυρτωμένοι ώμοι του από το βάρος που κράταγε στα χέρια του το βάρος της αξόδευτης αγάπης *foto/Francesco Gioia

Ήταν Μάιος ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχασα στα χαρτιά έχασα στην αγάπη έχασα το σπίτι μου τους φίλους μου έχασα τη ζωή που ονειρευόμουν και τώρα πληρώνω δόσεις και ληξιπρόθεσμες οφειλές να σώσω μια χώρα στα πρόθυρα του θανάτου. Τις Κυριακές κοιτάζω τις βιτρίνες, μοιάζουν κουρασμένες γυναίκες που προσπαθούν να συμμαζέψουν τ’ άπλυτα και να ταιριάξουν ένα ζευγάρι κάλτσες. Κάποιες Κυριακές τουλάχιστον θυμάμαι τον πατέρα ν’ ανάβει μια φωτιά κι εμείς ν’ απλώνουμε τα χέρια· ήταν Μάιος κι εγώ χαμογελούσα. Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, Αθήνα 2024, [σελ.42]

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Απροσποίητα

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει ικανό να κάψει τον οισοφάγο. Σε αγαπώ τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες. Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι. Σε αγαπώ στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο και πρέπει να έχει αντοχές. Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις. ~~~ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Με απλά υλικά έπλαθε ό,τι απαιτεί η κατασκευή χειμερινών ηλιαχτίδων που θα μπορούσε να αποθηκεύσει όπως και άλλες φυσικές προθέσεις. Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη χρήση οικιακ...

Δυο μάτια ~ Σοφία Περδίκη

Έχω ένα μάτι θολό που κοιτάζει τον κόσμο σα να ' ταν μέσα σε σάκο αμνιακό κόκκινο ζεστό κι αόριστο. Μ' αυτό ζωγραφίζω το ηφαιστειακό μου τοπίο καθώς αντιλαμβάνομαι πλήρως την εσωτερική του λάβα τα λευκοπόρφυρά του όνειρα τα άλλα σύμπαντα των άρκτων τα κρυφά μηνύματα. Το άλλο μάτι -το περισκοπικό- το στερεώνω κάθε πρωί όταν βγαίνει το κεφάλι από του ύπνου το υποβρύχιο και παρατηρώ της ζωής τον γοητευτικό μηχανισμό τα σκηνοθετικά εφέ των αστεριών όλες τις προσπάθειες των εντυπωσιασμών τη φρενίτιδα των μελών της ορχήστρας των πρωινών θορύβων τα νυχτερινά μαλλιά που μπλέκονται κυματιστά προσδίδοντας στον ορίζοντα μοιραία σκοπιά · Τον άγνωστο Εαυτό να σκύβει βαριανασαίνοντας μέσα μου σε ανύποπτο χρόνο και να με κοιτά. Σοφία Περδίκη – «Το Αιώνιο Αίνιγμα», εκδ. Κίχλη, 2020. Σοφία Περδίκη: 12cm x 12cm, μικτή τεχνική

Ελένη Νανοπούλου

Έκοβε φέτες λεπτές τα λεμόνια, πολύ προσεχτικά και τις έβαζε σε ένα ποτήρι με νερό και πάγο και φρεσκοκομμένο δυόσμο από τον κήπο του. Μιλούσε για τη Ρόζα του, για τα λεπτά της δάκτυλα, τους φίνους αστραγάλους. Διέσχιζε τους κήπους βόρεια και ανατολικά και νότια και δυτικά, όλο δυτικά. Με έχασα… είπε, «πήγα σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Κι της Ινδίας και σε ένα Σέρβικο στην Οστρότσκα Γκρέντα, κατέληξα στο Oxtotipac, στο Μεξικό, έφερα ότι κομποσκοίνι και πετρούλα μπορείς να φανταστείς. Η Ρόζα… έχει συλλογή από κομποσκοίνια και πέτρες, πολλά από αυτά είναι σε κούτες στην αποθήκη. Καθόλου σώμα| κομμάτια βράχου και ο βράχος στο χώμα-άργιλος καθόλου μάτια | δεν θα γεράσουν-είπε- και κλάψαμε εκεί-που λείπουν μα κάτι εύθραυστο εκεί | και ούτε μια φορά από τότε-φιλί Σαν κάποιος-λέει-σαν κάποιος να ξεκολλάει τα σχήματα Εν τω μεταξύ- η αφήγηση είχε κήπους και σώματα με κοιλότητες που συγκρατούν ανέμους κατά τόπους είχε εποχές και ήχους και εκρήξεις και ένα άσπρο φόρεμα πολύ χαμηλά ξαπλωμέ...

Ὁ γκρεμιστής ~ Κωστής Παλαμάς

Στον Ίωνα Δραγούμη Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης, ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης. Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι. Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι. Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας, πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας. ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης· τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι. Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι, καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα, παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα. Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια. Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει τὸ λόγο ...

Ο πράσινος κήπος ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου