What are Christmas bells called?

jingle bell

A jingle bell or sleigh bell is a type of bell which produces a distinctive 'jingle' sound, especially in large numbers. They find use in many areas as a percussion instrument, including the classic sleigh bell sound and morris dancing.

Jingle bell - Wikipedia

en.wikipedia.org

Σχόλια

Αγαπημένες Αναρτήσεις

Ν.Γ. Λυκομήτρος ~ 3 Ποιήματα

Αυτοί που δεν έχουν φωνή Δεν θα τους δούμε στα σπαρακτικά επετειακά ντοκιμαντέρ. Δεν θα ακούσουμε τις συγκινητικές ιστορίες των συγγενών και των φίλων τους διότι αυτοί δεν μιλούν αγγλικά. Δεν θα χτίσουν μνημεία για το χαμό τους κι ούτε θα υπάρχει κάποια ημερομηνία για να θυμόμαστε τον θάνατό τους, διότι αυτοί συνεχίζουν να πεθαίνουν καθημερινά. Θα δούμε μόνο μια φευγαλέα εικόνα τους στα δελτία ειδήσεων των οκτώ και, ίσως, τη φωτογραφία τους στα περιοδικά της Δύσης να είναι υποψήφια για κάποιο βραβείο. Μονάχα το βλέμμα τους θα μένει καρφωμένο στη μνήμη μας και θα διαπερνά τη συνείδησή μας. Αυτοί, βλέπεις, δεν έχουν φωνή. Οι δραπέτες του Σαββατοκύριακου Στη μνήμη του J.-L. Godard «ΟΥΡΕΣ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΔΟΥΣ» Οι μικροαστοί αναζητούν το ύστατο καταφύγιο στις πατρογονικές εστίες και στις αναμνήσεις ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ! «ΒΑΡΥΣ Ο ΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ» Μηχανοκίνητα όνειρα αγορασμένα με δανεικά μετατρέπονται σε φέρε...

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Απροσποίητα

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει ικανό να κάψει τον οισοφάγο. Σε αγαπώ τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες. Σε αγαπώ θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι. Σε αγαπώ στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο και πρέπει να έχει αντοχές. Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις. ~~~ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ Με απλά υλικά έπλαθε ό,τι απαιτεί η κατασκευή χειμερινών ηλιαχτίδων που θα μπορούσε να αποθηκεύσει όπως και άλλες φυσικές προθέσεις. Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη χρήση οικιακ...

Το βάρος ~ Μαργαρίτα Παπαμίχου

Ήταν που έσερνε τα βήματά του στο δρόμο ήταν ο ήλιος που του έκαιγε το μέτωπο οι αδιάφοροι οδηγοί οι βιτρίνες με την πλαστική ζωή ήταν τα πόδια του δυο ξεχαρβαλωμένες μηχανές του χρόνου που άντεχαν να συνεχίζουν και περπατούσαν όχι γιατί ήξεραν πού πάνε αλλά γιατί ο χρόνος δεν σταματάει γι αυτούς που πονάνε μα περισσότερο απ’ όλα εκείνο που με συντάραζε κάθε φορά που τον έβλεπα να περνάει ήταν οι κυρτωμένοι ώμοι του από το βάρος που κράταγε στα χέρια του το βάρος της αξόδευτης αγάπης *foto/Francesco Gioia

Ελένη Νανοπούλου

Έκοβε φέτες λεπτές τα λεμόνια, πολύ προσεχτικά και τις έβαζε σε ένα ποτήρι με νερό και πάγο και φρεσκοκομμένο δυόσμο από τον κήπο του. Μιλούσε για τη Ρόζα του, για τα λεπτά της δάκτυλα, τους φίνους αστραγάλους. Διέσχιζε τους κήπους βόρεια και ανατολικά και νότια και δυτικά, όλο δυτικά. Με έχασα… είπε, «πήγα σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι στο Κι της Ινδίας και σε ένα Σέρβικο στην Οστρότσκα Γκρέντα, κατέληξα στο Oxtotipac, στο Μεξικό, έφερα ότι κομποσκοίνι και πετρούλα μπορείς να φανταστείς. Η Ρόζα… έχει συλλογή από κομποσκοίνια και πέτρες, πολλά από αυτά είναι σε κούτες στην αποθήκη. Καθόλου σώμα| κομμάτια βράχου και ο βράχος στο χώμα-άργιλος καθόλου μάτια | δεν θα γεράσουν-είπε- και κλάψαμε εκεί-που λείπουν μα κάτι εύθραυστο εκεί | και ούτε μια φορά από τότε-φιλί Σαν κάποιος-λέει-σαν κάποιος να ξεκολλάει τα σχήματα Εν τω μεταξύ- η αφήγηση είχε κήπους και σώματα με κοιλότητες που συγκρατούν ανέμους κατά τόπους είχε εποχές και ήχους και εκρήξεις και ένα άσπρο φόρεμα πολύ χαμηλά ξαπλωμέ...

Ο πράσινος κήπος ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Ήταν Μάιος ~ Κατερίνα Ατσόγλου

Έχασα στα χαρτιά έχασα στην αγάπη έχασα το σπίτι μου τους φίλους μου έχασα τη ζωή που ονειρευόμουν και τώρα πληρώνω δόσεις και ληξιπρόθεσμες οφειλές να σώσω μια χώρα στα πρόθυρα του θανάτου. Τις Κυριακές κοιτάζω τις βιτρίνες, μοιάζουν κουρασμένες γυναίκες που προσπαθούν να συμμαζέψουν τ’ άπλυτα και να ταιριάξουν ένα ζευγάρι κάλτσες. Κάποιες Κυριακές τουλάχιστον θυμάμαι τον πατέρα ν’ ανάβει μια φωτιά κι εμείς ν’ απλώνουμε τα χέρια· ήταν Μάιος κι εγώ χαμογελούσα. Κατερίνα Ατσόγλου, Το βάρος της μοναξιάς, εκδ.Βακχικόν, Αθήνα 2024, [σελ.42]

Μαλβίνα Ιωσηφίδου ~ Ποιήματα

« εκτίθεμαι » Πάει να πει Βγάζω προς τα έξω τα μέσα μου. Γράφω στο χαρτί κείμενα και έμμετρα, τάχα αδιάφορα, Εκεί μέσα , εγώ Αναρτώ στον τοίχο μου καθώς σήμερα λέμε το σχοινί της μπουγάδας και κρεμάω με μανταλάκια Επιθυμίες Όνειρα Συναισθήματα Εμμονές Ενθύμια Ύστερα κρύβομαι πίσω από τον τοίχο μου και κλαίω για όλα αυτά που έγραψα για όλα αυτά που έσβησα. Μετά αποφασίζω και ξανά ΕΚΤΙΘΕΜΑΙ ! « μικρός Νοτιάς » Σαλιώνω των δακτύλων το δείκτη Να δω σήμερα από πού φυσάει Αυτός ο άνεμος Μικρός νοτιάς Της φιλύρας τα κέρινα κίτρινα φύλλα Του γενέθλιου αστερισμού να τρεμοπαίζει Σαν τα τσίνορά σου που μαρτυρούν Ότι όπου να ´ναι θα ξυπνήσεις Καφέ θα ετοιμάσεις Θα ανοίξεις τον υπολογιστή Να διαβάσεις το μήνυμα Που σου έστειλα Μα ακόμα δεν έγραψα Πατάς το πλήκτρο πάλι και πάλι Να κατεβάσεις το μήνυμα Που δεν...

Προοίμιον

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου