Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας/ Λίμνη Δόξα

Το φιλικό δάσος ~ Paul Valery

Πλάι‐πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά,
μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας,
απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας…
στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά…

Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα,
μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη
τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα,
των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη.

Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε, μόνοι,
στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού
που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού.

Και κει πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει,
ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου,
της σιωπής σύντροφέ μου.

Μετάφραση : Μήτσος Παπανικολάου

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50.

V. Van Gogh, Ζευγάρι που περπατά στο δάσος. 1890. Art Museum Cincinatti.

Το καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι.

Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.

Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω

δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας

στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.

Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.

Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο:

λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ

στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ

πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως,

οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,

οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη.

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου ~ Της μιας ανάσας ποιήματα

Ι.

Βεντάλια θέρους 

(και μια πλαγιά σκιερή

να σ΄ αγναντεύω) 

~~~

ΑΧΘΟΣ ΑΙΘΕΡΑ

Γαλάζιους σάκους

κουβαλά, μ΄ αρώματα.

Τον λεν Μαΐστρο. 

~~~

ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ

Ψέματα σου ΄πα

ότι δεν θα σ΄ άλλαζα

με τη θάλασσα.

~~~

ΥΠΟΜΟΝΗ

Καύσων, ας είναι, 

σαν ανεπιθύμητος

έρως θα διαβεί.

~~~

ΙΙ.

Φθινοπωρινό

αναλόγιο (πάνω

σε ίχνη βροχής)

~~~

ΠΕΡΑΣΜΑ

Ήρθες Σεπτέμβρη,

βροχούλα του Οκτώβρη,

λήθη του Μάρτη.

~~~

ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΓΕΡΑΝΟΥ

Οι φτερούγες μου:

τα δεδομένα χέρια

των ερώτων μου.

~~~

ΑΠΟΒΡΟΧΟ

Μετά τη βροχή

παντού μικρές λιμνούλες,

λιωμένα άστρα.

~~~

ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Κλειστά παντζούρια

και μέσα φέγγει γυμνός

έρωτας ψεύτης.

~~~

KINTSUGI

Το θέμα είναι

να κρατηθείς στη ζωή

μέχρι θανάτου.

~~~

ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ

Μες στη φωτιά σου 

η πνοή τού έρωτα 

με λιγοστεύει. 

~~~

ΑΠΟΚΟΜΙΔΗ

Έξω θόρυβος:

Τ΄ απορριμματοφόρο

του έρωτά μου. 

~~~

ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ

Μια πεταλούδα

στο μανίκι του θεού

ειν΄ η ψυχή μας.

~~~

ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ

Για να ανθίσουν 

όμορφα οι κερασιές,

πίνουν θάνατο.

Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2021

Το νησί ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 Το Νησί [1]

- 16 Μαρτίου, 2017

[1]

Στέκομαι πάνω από τα χαρτιά μου, διαβάζω διευκρινιστικές του Ν. 4412/2016 και ταυτόχρονα κοιτώ τους "τοίχους" φίλων.

Ποιήματα, λέξεις, εικόνες, μουσική, έρωτες, μίση, προστριβές, ειρωνείες, γενέθλια, στιγμές ιερές του καθενός...

Νιώθω παιδούλα, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, στο σαλόνι κάποιας μακρινής θείας που έχω χρόνια να τη δω. Δεν ξέρω τι χρώμα έχουν τα μάτια της, γιατί ποτέ δε τόλμησα να την κοιτάξω στο πρόσωπο. Πάντα τα χέρια της χάζευα, πήγαιναν και έρχονταν σαν βάρκες που τις φύσηξε βοριάς, μαΐστρος, τραμουντάνα.

Χτυπάει το τηλέφωνο και εγώ ακούω το φουγάρο του πλοίου, σουστάρει η καδένα και σκέφτομαι την άσπρη αμμουδιά.

Μες την τσέπη έχω μια ρίζα βουκαμβίλιας και στην καρδιά μου το όνομά σου.

Greenwich pier, c. 1920

Life Is A Journey

 Τα συνηθισμένα πράγματα πρέπει να φανερώνονται στο νου με ασυνήθιστη όψη

~

William Wordsworth

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Απροσποίητα

 

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ

Σε αγαπώ
θέλω να ξέρεις πως ο χειμώνας
κατεβαίνει στα δυτικά μονοπάτια
κρατώντας ένα λουλούδι που ευωδιάζει
ικανό να κάψει τον οισοφάγο.
Σε αγαπώ
τις νύχτες που ρουφάς τα όνειρά μου
κι ιδρώνω χωρίς φωνή και χέρια 
μόνο με τη γλώσσα χαϊδεύω τον αυχένα
που γίνεται κρυστάλλινος και λιώνει
στο χρόνο που με το κοπίδι σκαλίζεις τις τελείες.
Σε αγαπώ
θέλω να ξέρεις πως αποκοιμήθηκα αγκαλιά
με τα θηλαστικά που πέφτουν σε χειμερία νάρκη
μέχρι να φανεί το φεγγάρι του Γενάρη
για να απλώσω λευκές δαντέλες στο κρεβάτι.
Σε αγαπώ 
στα ρινίσματα των γραμμάτων που επιζητούν
θέση στο σώμα, στο μυαλό και στις αισθήσεις
στο πάτωμα σήμερα και ταυτόχρονα στο ταβάνι
της ηθικής που τρέχει σε μαραθώνιο 
και πρέπει να έχει αντοχές.
Σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις. 

~~~

ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Με απλά υλικά έπλαθε
ό,τι απαιτεί η κατασκευή
χειμερινών ηλιαχτίδων
που θα μπορούσε να αποθηκεύσει
όπως και άλλες φυσικές προθέσεις.
Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη
χρήση οικιακών και λοιπών υλικών.
Η κανάτα ανάμειξης
και η δοσολογία εκ δεξιών του χεριού
τα πάντα να γέρνουν προς
την πρέπουσα θέση.
Το πρωί έριξε ρύζι στα βιβλία των ποιητών
έτσι, τιμής ένεκεν, σκέφτηκε
μια κίνηση όχι καλά μελετημένη
αφού της αποκάλυψαν πως η μέρα
προσφέρεται για να ζεστάνει
φόβους και δαίμονες κάτω από
το μαλακό πάπλωμα.

~~~

ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΑ

Κοίταζα μακριά
σκεφτόμουν τις νίκες των λεπτών
που έδενα φιόγκους στη μεσολόβια χώρα
κι εσύ ανυποψίαστα δάγκωνες ένα μήλο.
Δεν είχα ερωτήσεις και πώς μπορούσα
να μιλήσω σε μια διάθεση
που περιέφερε τη γοητεία της
νομίζοντας πως έρωτας είναι μια σκέψη
ανάμεσα σε φρούτα;
Το απόλυτο γυμνό ήταν παρόν, μα ήταν
και αόρατο.
Η διάκριση των πραγμάτων
είχε χρώμα και λέξεις και κορδέλες
οι φιόγκοι μπερδεύονταν ο ένας με τον άλλο
μια καθημερινότητα που είχε τη σειρά της.
Η καθοδική θλίψη άφησε το στίγμα της
καθώς η πτώση των αισθημάτων
δεν επέτρεπε το πλέξιμο.
Μια πινελιά χρειάστηκε να βάλω προσωρινά
και σου πέρασα στα χέρια κλωστές.
Αν μ’ αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.

~~~

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΤΣΙ ΑΓΑΠΑΕΙ

Νυχτώνει
το κόκκινο γαρύφαλλο σκεπάζει το φεγγάρι της.
Η γυναίκα μετράει πέταλα.
Μέσα της διακρίνεται ο κήπος
γλυκύς σαν μαγικό αστέρι.
Καλοφτιαγμένη παραίτηση ή αναμονή
ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τον κήπο;
Νυχτώνει
ο έρωτας σβήνει τα φώτα επίτηδες
η γυναίκα μάλλον δακρύζει.
Το χρώμα αυτό το λουλακί
μάλλον πασχίζει να διασταυρώσει το κόκκινο γαρύφαλλο.
Μέσα της διακρίνεται το φεγγάρι
υγρό και ασημένιο
ποιος μπορεί να ενοχλήσει τη διάσωση των αισθήσεων;
Η γυναίκα μπορεί και να χαμογελάει
ποιος κρατάει τη βεβαιότητά της;
Η γυναίκα έτσι απλά αγαπάει.