READY FOR RED ~ Αθηνά Τιτάκη

Δεν διατίθενται απόλυτες ευτυχίες

νοικιάζονται, επιπλωμένες γκαρσονιέρες.

Μόνα ελεύθερα τα βασικά

και τα νόμιμα τετραγωνικά της αντοχής μας.

Έχω έναν ποντικό στο σπίτι

και αρκετό νόστιμο τυρί.

Κανείς δεν θα τον αναζητήσει

η πείνα του μοναδική

θ' αποδειχθεί το ακριβό του μαρτύριο.

Όμως...

Εύγε στο αόρατο από τα σύννεφα βουνό

εύγε στον δροσερό αέρα

χαρά η μυρωδιά μιας βρεγμένης γης

κι ό,τι μας κάνει να ξεχνάμε.

Η κλωστή που μας δένει αδιάβροχη.

Άλλωστε...

Με περιμένει ένας λευκός καμβάς

το βαθύ βυσσινί

η σιδερένια φάκα

κι ο όρκος πως τίποτα δεν ξεκίνησε

τίποτα δεν θα συμβεί

και τίποτα δεν θα τελειώσει.

 

 

 

Αντικατοπτρισμός ~ Ηλίας Μάρκος

Σταγόνα σταγόνα
Οι γλάστρες με την φτέρη πλάι
Οι σκιές μας που λιγοστεύουν στο δειλινό
Οι άγγελοι που παίζουν σκάκι με τα αστέρια
Σταγόνα σταγόνα που δεν επιστρέφεις πια
Και εγώ που έχω με τόσα χρώματα
βαμμένα τα χέρια μου
Στον τοίχο του απολιθωμένου ονείρου
Τόση ατέλειωτη δίψα ακόμα.

φωτ. Ηλίας Μάρκος

3 ποιήματα ~ Ανδρέας Φουσκαρίνης

 ΠΥΡΟΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΥΡΓΟΙ

2024

Ο ΙΣΚΙΟΣ ΜΑΣ

 

 

Αλλάζει γρήγορα ο καιρός

Έρχεται σύντομα κάποιο μπουρίνι.

Με τόση συννεφιά που πλάκωσε

Στον ουρανό και στην ψυχή μας

Τόσος παγετός παντού

Τα χέρια μας κρυστάλλιασαν

Πώς να μετρήσουμε τον πόνο μας

Το μέγεθος του ίσκιου μας;

Και μέσω αυτού την απόσταση της Γης απ' τη Σελήνη;

Σε τι μπελάδες μας έριξες για πάντα Ερατοσθένη!

Κρυώνουμε σαν τα αδύναμα σκυλιά

Μονάχοι στο πηχτό σκοτάδι και στην παγωνιά

Που μας σκεπάζει από παντού

Σαν πάπλωμα θανάτου.

 

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ

 

 

Ώρα να κοιμηθούμε δια παντός

Τα όνειρα που περιμέναμε 

Δεν θα τα δούμε ούτε φέτος

Ούτε ποτέ

Κι οι τρομεροί εφιάλτες που μας κύκλωσαν

Θα μας τυραννάνε πάντα

Ο κόσμος

Δεν θα μάθει ποτέ του τον σκοπό του

Τον προορισμό που νόμιζε πως είχε από πάντα.

Η ΣΙΩΠΗ

Απόψε έπαλλε η σιωπή

Σαν τη χορδή σπασμένου μαντολίνου

Κι εγώ αφουγκραζόμουνα με περισσή λαχτάρα

Τον εξαίσιο ρυθμό της.

Κι ύστερα 

Έσκυψα το κεφάλι μου με απόγνωση

Και κλείστηκα για πάντα στο καβούκι μου

Σαν τη χελώνα που το πήρε απόφαση

Πως ήρθε η ώρα της και πρέπει να λουφάξει.

Απροσδιόριστος αριθμός παιδιών του διαδικτύου και του

κινητού

Κατέκλυσαν και πάλι το τοπίο.

Ο κόσμος ολόκληρος φευγάτος δια παντός 

Σαν να μην ήτανε παρών ποτέ του

Σαν να μην ήταν ποτέ στην ώρα του.

Αλλά

Έτσι 

Δεν συνηθίζεται

Στις μέρες μας;

Προς τι οι διαφωνίες;

Και οι στεναχώριες;

Οι άσκοπες διαμαρτυρίες;

Γιάννης Ρίτσος ~ Η ζωή μας στις Φαρές

Πολύ προληπτικοί γενήκαμε απ’ τις τόσες ατυχίες —
προσέχουμε τους ίσκιους των πουλιών και των φύλλων,
αφουγκραζόμαστε ανήκουστους ήχους, πισωδρομούμε,
μπαίνουμε, αργά το σούρουπο, στο ναό νυχοπατώντας,
καίμε λιβάνι στην εστία, ρίχνουμε λάδι στους λύχνους,
τοποθετούμε στο βωμό τον χάλκινο οβολό μας,
σιμώνουμε στου θεού τ’ αυτί και τον ρωτάμε με ψιθύρους:
«πότε;», «από πού;», «με τί;». Κι αμέσως ύστερα
βουλώνουμε καλά τ’ αυτιά μας· φεύγουμε. Σαν φτάνουμε
έξω απ’ την αγορά, ξεφράζουμε μεμιάς τ’ αυτιά μας —
η πρώτη λέξη που μας φτάνει είναι η απάντηση
που μας πέμπει ο θεός. Ποτές η λέξη δεν τυχαίνει να ’ναι
αυτή που ευχόμαστε — μπορεί να παρακούσαμε. Και πάλι
αρχίζουμε από την αρχή την ίδια ανιαρή διαδικασία —
ο ναός, οι λύχνοι, ο οβολός και η αγορά, ώς την ώρα
που κλείνουν πια τα μαγαζιά, σβήνουν οι ασετυλίνες,
κι εμείς, στο δρόμο, μόνοι, περπατώντας τοίχο τοίχο,
ελέγχοντας κείνη τη λέξη γράμμα γράμμα, αντιστρέφοντας
τις συλλαβές, χωρίς ποτέ να καταλήγουμε σ’ ό,τι ποθούμε.
Έτσι, που λες, ξοδεύουμε τη ζωή μας τώρα στις Φαρές
ανάμεσα στην έρημη αγορά και τα δυσοίωνα μαντεία.

Καρλόβασι, 17.VΙ.69

Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.Πηγή: https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/mythology/browse.html?text_id=608 

Δυο μάτια ~ Σοφία Περδίκη

 

Έχω ένα μάτι θολό
που κοιτάζει τον κόσμο
σα να ' ταν μέσα σε σάκο αμνιακό
κόκκινο ζεστό κι αόριστο.
Μ' αυτό ζωγραφίζω
το ηφαιστειακό μου τοπίο
καθώς αντιλαμβάνομαι
πλήρως
την εσωτερική του λάβα
τα λευκοπόρφυρά του όνειρα
τα άλλα σύμπαντα
των άρκτων τα κρυφά μηνύματα.

Το άλλο μάτι
-το περισκοπικό-
το στερεώνω κάθε πρωί
όταν βγαίνει το κεφάλι
από του ύπνου το υποβρύχιο
και παρατηρώ
της ζωής τον γοητευτικό μηχανισμό
τα σκηνοθετικά εφέ των αστεριών
όλες τις προσπάθειες των εντυπωσιασμών
τη φρενίτιδα των μελών της ορχήστρας
των πρωινών θορύβων
τα νυχτερινά μαλλιά που μπλέκονται
κυματιστά
προσδίδοντας στον ορίζοντα
μοιραία σκοπιά ·
Τον άγνωστο Εαυτό
να σκύβει
βαριανασαίνοντας
μέσα μου
σε ανύποπτο χρόνο
και να με κοιτά.

 

Σοφία Περδίκη – «Το Αιώνιο Αίνιγμα», εκδ. Κίχλη, 2020.

 Σοφία Περδίκη: 12cm x 12cm, μικτή τεχνική 

Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου ~ Νίκος Καρούζος

 

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη

καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.

Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες -

καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας

ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.

 

Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.

Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις

τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.

Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ

καὶ γύρω μου

ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.

Σηκώνεις τὴν πέτρα - καὶ τὸ φίδι

φεύγει καὶ χάνεται.

Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου

θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.

Ἡ νύχτα καθὼς τὴν πρόσταξες ἀπαλὰ μὲ σκεπάζει

κι ὁ ὕπνος - ποὺ ἄλλοτε ἔλεγα πὼς ὁ μανδύας του

μὲ χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος,

ὁ μικρὸς λυτρωτής, ὅπως ἄλλοτε ἔλεγα -

μὲ παραδίδει ταπεινὰ στὰ χέρια σου...

Μὲ τὴ χάρη σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου.

Η επιστροφή του Χριστού (1953)

φωτ. Masao Yamamoto

Οι ουλές ~ Ζωή Καρέλλη

 

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.
Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.
Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.



Συλλογή: Της Μοναξιάς και της Έπαρσης 1951 Τόμος Α’ (1993) σελ.222

Photography by Laura Makabrescu

Σοφία Περδίκη ~ Συλλαβίζοντας τον ίμερο - 42 χαϊκού

 

32
Ηδονίζονται
με λέξεις οι ποιητές.
Σαν αιμομίκτες.

33
Γι' αυτό το υγρό
παλλόμενο σώμα σου
η άμμος διψά.

Σοφία Περδίκη – «Συλλαβίζοντας τον ίμερο - 42 χαϊκού», εκδ. Γερμανός, 2023

Σοφία Περδίκη ~ Γυμνό, 1m x 70 cm, λαδοπαστέλ

Φεγγάρι ~ Σοφία Ελευθερίου

Λένε γι' αυτό πολλά. Είναι φορές που γίνεται στη χάση του αψύ. Τσαλαβουτάει τότε σε λάσπες και παλιόνερα -λες και θα λάμψει σ' ένα φόνο. Μετά φουσκώνει από το αίμα και παραληρεί. Γλιστράει στα ξεροπήγαδα με αγωνία διψασμένου. Κι όταν, όταν είν' έτοιμο να κλάψει πια απ' την ανυδρία, τότε-τότε ακριβώς περνάει μπροστά του ένας ίσκιος θηλυκός, ας πούμε μια Μαρία. Ευθύς βουτάει μες στους πλοκάμους της και χαίρεται αχ, πόσο χαίρεται τη φύση του την αγορίστικη. * Άλλες πάλι φορές - παιδάκι - κρύβεται μες στα φυλλώματα απ' τα πλατάνια του Βαν Γκογκ. Χαζεύει εκεί κρυφά ένα ζευγαράκι- του δίνει αυτή μια τούφα απ' τα μαλλιά της κι αυτός βάζει το χέρι του στο απαλό της στήθος - και καίει και κοκκινίζει σαν τους βλέπει κι όσο τους βλέπει τόσο καίει και κοκκινίζει. Ρουφάει νερό από πηγές στα Ιμαλάια κι όλο δροσίζεται και όλο αφρατεύει. Ωσότου γίνεται σαν φουσκωμένη λειτουργιά, παρηγοριά στον άστεγο, στην πόρνη, στον ξενύχτη. Τότε-στη γέμιση είναι το πιο επικίνδυνο, που βγάζει λύκους απ' τον άνθρωπο-μπορεί και Τρίτωνες απ' τα βαθιά της θάλασσας. Λένε πως γίνεται ασημένιο τάλιρο για να πληρώνεται ο βαρκάρης στον Αχέροντα. Λένε πως γίνεται ευχή στον πάτο της Φοντάνα. Λένε για αυτό πολλά.

 

 

 

ΦΕΓΓΑΡΙ (PEN GREECE_ΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ DYLAN THOMAS

 

 

 

Yellow House, Full Moon by Suzanne Siegel

 

 

 

 

 

Βισλάβα Συμπόρσκα (Wisława Anna Szymborska) ~ Ευχαριστίες

 

Χρωστάω τόσα πολλά

σ' αυτούς που δεν αγαπώ.

Την ανακούφιση καθώς αποδέχομαι ότι είναι

οι αγαπημένοι κάποιων άλλων.

Τη χαρά ότι δεν είμαι εγώ

ο λύκος για τα πρόβατά τους.

Την γαλήνη που νιώθω,

την ελευθερία μαζί τους

κι αυτά είναι κάτι που η αγάπη

δεν μπορεί ούτε να προσφέρει

ούτε καταφέρνει να μειώσει.

Δεν τους περιμένω

από πόρτα σε παράθυρο.

Καρτερική σαν ένα ηλιακό ρολόι

καταλαβαίνω αυτά που δεν μπορεί

να καταλάβει η αγάπη,

συγχωρώ

αυτά που δεν θα συγχωρούσε ποτέ.

Από το ραντεβού στο γράμμα

περνάνε μόλις λίγες μέρες ή εβδομάδες

όχι μια αιωνιότητα.

Τα ταξίδια μαζί τους είναι πάντοτε επιτυχημένα

όπως και τα κοντσέρτα που ακούσαμε,

οι καθεδρικοί ναοί που επισκεφθήκαμε,

τα τοπία που ξεχωρίσαμε.

Κι όταν μας χωρίζουν

επτά βουνά και ποτάμια

είναι τα βουνά και τα ποτάμια

που τα εντοπίζουμε αμέσως απ' τον χάρτη.

Σ' αυτούς οφείλεται το γεγονός

ότι ζω σε τρεις διαστάσεις,

σ' ένα αντιλυρικό και αντιρητορικό διάστημα,

μ' έναν ορίζοντα πραγματικό γιατί μετακινείται.

Οι ίδιοι δεν ξέρουν

πόσα κρατάνε στα άδεια τους χέρια

«Δεν τους χρωστάω τίποτα»

θ' απαντούσε η αγάπη

στο σχετικό ανοιχτό ερώτημα.

Μετάφραση: Καραβίτης Βασίλης

 

Φωτογραφία: Erina Espiritu 

Μαριάννα Γ. Παπουτσοπούλου ~ Καλοκαιρινή σκέψη

 

Καλοκαιρινή σκέψη
ένα όνειρο μόνο έχω, να μπορούσαμε να πλημμυρίσουμε τα χέρια των νέων και των παιδιών με βιβλία, τα μάτια τους με ζωγραφική, το μυαλό τους με σκέψη, την καρδιά με συμπόνοια και αλληλεγγύη
κι όλα τούτα να τα πλούτιζαν, αντί για καινούρια ρούχα και αντηλιακά και μηχανήματα και γκάτζετ χωρίς αξία
και να ήταν η ψυχή τους ελεύθερη χωρίς να την κανοναρχούν οι ηθικολόγοι και οι κορέκτ, και το σώμα τους ελεύθερο χωρίς να το κακοποιεί ο κάθε παλιάνθρωπος...
και οι θάλασσες και τα νησιά του τόπου μας να ήταν λέει ξανά καθαρά και στα μέτρα του ανθρώπου και ήσυχα, και να τα διάβαιναν με ελαφρύ βήμα, και να μη βούλιαζαν από πελώρια σκάφη και χιλιάδες ταλαίπωρους περιηγητές,
και τα σχολεία τους να ήταν γεμάτα γνώση και ομορφιά και να έβρισκαν μια δουλειά και τα φτωχότερα, και να είχαν μια ασπίδα και τα πιο άτυχα, και πάνω απ' όλα να έφεγγε η ειρήνη και η φιλία και η δικαιοσύνη
και να τρώνε αμέριμνα το καρπούζι τους και να τρέχουν τα ζουμιά χωρίς να τα νοιάζει -
και τότε θα μπορούσαν να ζήσουν.

φωτογραφία: Κατερίνα Ατσόγλου [Αρχαίο Λιμάνι Κεγχρεών]