Τάσος Λειβαδίτης - «Ἡ Γέννηση» (1983), «Ὁ ἀδελφὸς Ἰησοῦς»

Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα. Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα.

Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό.

«Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία». Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.

Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό.

 

 

 

 

 

 

Η γέννηση του Χριστού - Τοιχογραφία στη νότια πτέρυγα της Παντάνασσας Μυστρά

 

 

 

 

 

 

3 Ποιήματα ~ Γιώργος Μπακλάκος

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μίλα.
Μη φυλακίζεις μέσα σου τις λέξεις.
Τ’ ανείπωτα εκδικούνται.
Θα μας χαράξουν το πρόσωπο τόσο πολύ
που δε θα γνωριζόμαστε πια.

 

 

~~~   ~~~   ~~~ 

 

 

 ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Υπομονή παιδί μου, θα μάθεις.
Θα μάθεις να κρύβεις την απουσία σου
να δίνεις το «παρών» χωρίς να βρίσκεσαι εκεί.
Θα μάθεις να αναφλέγεσαι χωρίς να καίγεσαι,
να βουλιάζεις χωρίς να πνίγεσαι.
Θα μάθεις να νευριάζεις χωρίς να κρατάς θυμό,
να κουράζεσαι δίχως ιδρώτα.
Θα μάθεις να σκέφτεσαι χωρίς να πράττεις,
ν’ αγαπάς χωρίς καρδιοχτύπι, μηχανικά, από συνήθεια.
Θα πλησιάζεις ολοένα πιο κοντά στη ματαιότητα
κι όχι δεν είναι μάταιος ο θάνατος·
μάταιος ο φόβος του να σου στερεί τη ζωή,
μάταιη η συναινετική νοθεία.
Θα μάθεις να χάνεις δίχως να χάνεσαι.
Υπομονή παιδί μου θα μεγαλώσεις.

 

 

~~~   ~~~   ~~~

 

 

 ΑΠΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Λέξεις τριμμένες στη φθορά της χρήσης
σαν ξεφτισμένα τζιν παντελόνια,
χιλιοειπωμένες, χιλιοακουσμένες
δίχως να έχουν πια τη δύναμη να συγκινήσουν,
με σημασίες συγχυσμένες κι αβαρείς
δίχως κανέναν πια να μπορούν να πείσουν.
Κάποτε «Σ’ αγαπώ» σήμαινε παράδοση άνευ όρων της ψυχής
τώρα κι ο τελευταίος των Βανδάλων το έχει ξεστομίσει.
Τώρα οι καταπιεστές παρελαύνουν στους δρόμους με πλακάτ
διαδηλώνουν με περισσή αυταπάρνηση κι αλληλεγγύη
για τους καταπιεσμένους φωνάζοντας ελευθερία και δικαιοσύνη.
Τί να πιστέψεις;
Τέχνη της ποίησης δείξε τις φωλιές, αποκάλυψε τους δρόμους
να γίνουν οι λέξεις φωτιές πρωτογέννητες
απαλλαγμένες από τη συνήθεια
ξαγνισμένες από τ’ αλλότρια νοήματα και της ευτέλειας τον ξεπεσμό·
οι άνθρωποι να πιστευθούν και πάλι να πιστέψουν.

 

 

 

 

 

 

Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ (πρώτη εκδοχή) - Vincent Willem van Gogh

 

Νυχτοφιλία ~ Ορέστης Αλεξάκης

 

Ψυχή μου

σκοτεινή καταπακτή

 

Μυστηριώδης σήραγγα

του αγνώστου

 

 

~~~ 

 

 

Στη μοναξιά των λέξεων 

κατοικώ

 

στην έρημο των στίχων 

ασκητεύω 

[ Αθήνα 1995, Ο Μικρός Αστρολάβος/2, σελ.14]

Lady in Black by Edvard Munch - Statens Museum for Kunst

[Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει…] ~ Κώστας Καρυωτάκης

Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;

 

Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,

εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε

στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.

Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε

του μακρινού, αόριστου κινδύνου.

Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια,
μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει,
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.

 

 

[ΕΛΕΓΕΙΑ]
ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ 

 

 

 

 

 

Μόρια - Παμμήτωρ Γη ~ Νίκη Γκίζη [ απόσπασμπα σελ. 20-21] Εκδ. Γκοβόστη

 

[...]  Δεν παλεύεται η μνήμη. Φέρνει πίσω εικόνες, κουβέντες, συναισθήματα, αγαλλίαση, σε περιμένει με πείσμα εκεί και όσο πιο πολύ σε πονάει, τόσο πιο πολύ το ευχαριστιέται. Δεν μπορείς να τη διώξεις μόνο πρέπει να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις αλλά η ζωή στερεύει μέσα σου, οι θύμησες κονταίνουν την ανάσα σου, τη σβήνουν και τότε πετάγεσαι στον ύπνο σου ψάχνεις αγαπημένους που έχασες, τους φωνάζεις τόσο δυνατά που ακόμα και η θάλασσα που τους κατάπιε σε φοβάται. Τύψεις με βασανίζουν. Άραγε, αν δεν είχα πάρει την μπάλα και το τετράδιο μαζί μου όταν φύγαμε κυνηγημένοι από το πατρικό μου, μήπως δεν βούλιαζε η βάρκα; Μήπως δεν χάνονταν τόσοι άνθρωποι μέσα στα μανιασμένα κύματα αν δεν είχα κουνηθεί στη βάρκα για να βολευτώ καλύτερα; Μήπως ο πατέρας ήταν τώρα κοντά μας αν του κρατούσα πιο σφιχτά το χέρι μέσα στο νερό; Μήπως άθελά μου κάλεσα τον στρόβιλο του ανέμου, το φως της αστραπής, το ζόφο της βροντής, γκάστρωσαν τη θάλασσα, αυτή άπλωσε το μαύρο δίχτυ της και άρχισε να καταπίνει μία, μία τις ψυχές; Δεν μετριούνται οι ψυχές ούτε οι νεκροί και οι αγνοούμενοι.Μετριούνται τα "μου" που λείπουν. Ο πατέρας "μου", ο γιός "μου", η μάνα "μου", η αδερφή "μου". Οι πέντε έγιναν πεντακόσιοι, οι δέκα χίλιοι, κι εγώ δεν είμαι δώδεκα, ούτε εκατόν είκοσι, ούτε χιλίων διακοσίων χρόνων, είμαι απλά ένας αριθμός. Πόσο ασήμαντη και σημαντική ταυτόχρονα είναι η ζωή σε σχέση με το σύμπαν και το χρόνο! 

 

 

 

art. Werner Knaupp

 

Οδυσσέας Ελύτης ~ Πίνοντας ήλιο κορινθιακό

 

Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά
Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

 

 

Ο. Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος

 

 

 

 

 

 

Λίγο κόκκινο από βελούδο ~ Κωνσταντίνος Γεωργίου

Τὶς νύχτες βρίσκω παρηγοριὰ στὴν ἀγκάλη τοῦ φεγγαριοῦ

ποὺ μπαίνει σὰν διαρρήκτης ἀθόρυβα στὸ σπίτι

ἀπὸ τὸ μισόκλειστο παράθυρο τῆς κρεβατοκάμαρας

ξεδιπλώνοντας πάνω στὸ γυμνὸ κορμί μου τὸ ἀσημένιο σεντόνι τῆς ἀγάπης.

Στὰ φτερά του βόμβοι ἐρώτων ἀνοιγοκλείνοντας τὴν ἀγάπη μας

πάνω στὰ δακρυσμένα βλέφαρα,

στὰ βύθη τῶν ματιῶν σου ἀστερίες σελαγίζουν τὶς κοραλλένιες ἄκρες τους,

τὸ καθάριο νερὸ τοῦ καταρράκτη ἀναταράζει

τὶς δινούμενες ὑπόγειες τῆς ἄνοιξης ὑδρορροές,

λούζει τὰ ξανθὰ μαλλιὰ τῶν ἔφηβων ὀνείρων στὶς ἀμμουδερὲς ἀκτὲς τοῦ κορμιοῦ μας

μὲ τὸ φυλλορρόημα τῆς ἱερῆς βελανιδιᾶς.

Ἀκολουθοῦμε τὰ χνάρια τοῦ φεγγαριοῦ πάνω στὴν ἄμμο

μέχρι τὴν πλέρια γυμνὴ θάλασσα,

ἀκύμαντη, γαληνὰ γαλανὴ φωνάζει τὰ ὀνόματά μας,

ἐμβάπτιση στὰ νάματα τῆς ἱδρωμένης σάρκας, λαμπηδόνες σὲ σκοῦρο μπλέ,

ἄνθη βανίλιας σκορποῦν ἄτακτα στὸ πάτωμα τοῦ μαρμάρινου ἐξώστη μας

δίπλα στὸ κόκκινο βελουδένιο μαξιλάρι τῆς γιαγιᾶς

μὲ τὴν χρυσοκέντητη κλωστὴ ὁλόγυρα,

κι ἦταν τότε ποὺ ἡ σιωπὴ τῆς νύχτας ἔσπαζε τὰ δεσμά μας.

Ἐκεῖ κάπου στὴν ἄκρη ἑνὸς φύλλου ποὺ ἔπεσε μονάχο του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ

ἀντικρύσαμε γυμνὴ τὴν ἀλήθεια.

 

 

Κωνσταντῖνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, Ἰωλκός, 2020

 

 

 

 

Henrie Matisse, Grand interieur rouge, 1948