Φυγή ~ Γιῶργος Σεφέρης

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.

η φωτογραφία του ιδίου [Αγία Νάπα] - «Οι Φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2000

Το κεφάλι του ποιητή ~ Μίλτος Σαχτούρης

Έκοψα το κεφάλι μου

το ’βαλα σ’ ένα πιάτο

και το πήγα στο γιατρό μου

—Δεν έχει τίποτε, μου είπε,

είναι απλώς πυρακτωμένο

ρίξε το μέσα στο ποτάμι και θα ιδούμε

το ’ριξα στο ποτάμι μαζί με τους βατράχους

τότε είναι που χάλασε τον κόσμο

άρχισε κάτι παράξενα τραγούδια

να τρίζει φοβερά και να ουρλιάζει

το πήρα και το φόρεσα πάλι στο λαιμό μου

γύριζα έξαλλος τους δρόμους

με πράσινο εξαγωνομετρικό κεφάλι ποιητή

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας/ Λίμνη Δόξα

Το φιλικό δάσος ~ Paul Valery

Πλάι‐πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά,
μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας,
απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας…
στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά…

Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα,
μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη
τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα,
των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη.

Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε, μόνοι,
στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού
που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού.

Και κει πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει,
ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου,
της σιωπής σύντροφέ μου.

Μετάφραση : Μήτσος Παπανικολάου

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50.

V. Van Gogh, Ζευγάρι που περπατά στο δάσος. 1890. Art Museum Cincinatti.

Το καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας ~ Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι.

Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.

Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω

δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας

στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.

Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.

Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο:

λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ

στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ

πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως,

οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,

οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη.

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου ~ Της μιας ανάσας ποιήματα

Ι.

Βεντάλια θέρους 

(και μια πλαγιά σκιερή

να σ΄ αγναντεύω) 

~~~

ΑΧΘΟΣ ΑΙΘΕΡΑ

Γαλάζιους σάκους

κουβαλά, μ΄ αρώματα.

Τον λεν Μαΐστρο. 

~~~

ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ

Ψέματα σου ΄πα

ότι δεν θα σ΄ άλλαζα

με τη θάλασσα.

~~~

ΥΠΟΜΟΝΗ

Καύσων, ας είναι, 

σαν ανεπιθύμητος

έρως θα διαβεί.

~~~

ΙΙ.

Φθινοπωρινό

αναλόγιο (πάνω

σε ίχνη βροχής)

~~~

ΠΕΡΑΣΜΑ

Ήρθες Σεπτέμβρη,

βροχούλα του Οκτώβρη,

λήθη του Μάρτη.

~~~

ΧΑΪΚΟΥ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΓΕΡΑΝΟΥ

Οι φτερούγες μου:

τα δεδομένα χέρια

των ερώτων μου.

~~~

ΑΠΟΒΡΟΧΟ

Μετά τη βροχή

παντού μικρές λιμνούλες,

λιωμένα άστρα.

~~~

ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Κλειστά παντζούρια

και μέσα φέγγει γυμνός

έρωτας ψεύτης.

~~~

KINTSUGI

Το θέμα είναι

να κρατηθείς στη ζωή

μέχρι θανάτου.

~~~

ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ

Μες στη φωτιά σου 

η πνοή τού έρωτα 

με λιγοστεύει. 

~~~

ΑΠΟΚΟΜΙΔΗ

Έξω θόρυβος:

Τ΄ απορριμματοφόρο

του έρωτά μου. 

~~~

ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ

Μια πεταλούδα

στο μανίκι του θεού

ειν΄ η ψυχή μας.

~~~

ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ

Για να ανθίσουν 

όμορφα οι κερασιές,

πίνουν θάνατο.

Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2021

Το νησί ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 Το Νησί [1]

- 16 Μαρτίου, 2017

[1]

Στέκομαι πάνω από τα χαρτιά μου, διαβάζω διευκρινιστικές του Ν. 4412/2016 και ταυτόχρονα κοιτώ τους "τοίχους" φίλων.

Ποιήματα, λέξεις, εικόνες, μουσική, έρωτες, μίση, προστριβές, ειρωνείες, γενέθλια, στιγμές ιερές του καθενός...

Νιώθω παιδούλα, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, στο σαλόνι κάποιας μακρινής θείας που έχω χρόνια να τη δω. Δεν ξέρω τι χρώμα έχουν τα μάτια της, γιατί ποτέ δε τόλμησα να την κοιτάξω στο πρόσωπο. Πάντα τα χέρια της χάζευα, πήγαιναν και έρχονταν σαν βάρκες που τις φύσηξε βοριάς, μαΐστρος, τραμουντάνα.

Χτυπάει το τηλέφωνο και εγώ ακούω το φουγάρο του πλοίου, σουστάρει η καδένα και σκέφτομαι την άσπρη αμμουδιά.

Μες την τσέπη έχω μια ρίζα βουκαμβίλιας και στην καρδιά μου το όνομά σου.

Greenwich pier, c. 1920