Προοίμιον

Η ειρωνεία, ένα ξεχασμένο στοιχείο στα χέρια των σύγχρονων τεχνητών. Η ειρωνεία στην ποίηση του Καβάφη, είναι ένα μέσο στοχαστικής απογύμνωσης της πραγματικότητας Η ειρωνεία αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις μηχανισμούς της καβαφικής ποιητικής, όχι ως εργαλείο σαρκασμού ή ευθυμίας, αλλά ως μέσο απογύμνωσης των ψευδαισθήσεων του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ο Καβάφης υιοθετεί μια λεπταίσθητη, συχνά υπαινικτική ειρωνεία, η οποία φωτίζει την αμφισημία των ανθρώπινων πράξεων, την αδυναμία υπέρβασης της μοίρας και την τραγική αλήθεια που υπολανθάνει πίσω από τους μεγάλους λόγους και τις πράξεις. «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» Ίσως το πλέον εμβληματικό δείγμα καβαφικής ειρωνείας, το ποίημα περιγράφει μια κοινωνία που έχει εγκαταλείψει κάθε εσωτερική ζωτικότητα και αναμένει παθητικά την έλευση των "βαρβάρων" ως σωτηρία. Η ειρωνεία κορυφώνεται στους τελευταίους στίχους. «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.» Η αντιστροφή των ρόλων , όπου οι...

  I died for Beauty - but was scarce Adjusted in the Tomb When One who died for Truth, was lain In an adjoining Room - He questioned softly "Why I failed"? "For Beauty", I replied - "And I - for Truth - Themself are One - We Brethren are",  He said - And so, as Kinsmen, met a Night — We talked between the Rooms - Until the Moss had reached our lips - And covered up  - Our names - https://allpoetry.com/I-died-for-Beauty--but-was-scarce  

  Το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης το φέρνανε στην αυλή. Ήταν αρκετά μεγάλη, χωμάτινη, φυτεμένη με τα βολβοειδή της άνοιξης. Κατάλευκο, με μια κόκκινη κορδέλα στον λαιμό – ο βρόγχος του εθίμου – όπως έλεγαν οι κτήτορες της τελετής. Το δένανε στη μουριά κι αυτό στάλιαζε έντρομο λίγες ώρες πριν το λεπίδι. Το δέντρο φυτεύτηκε στα χρόνια του πρώτου πολέμου του αιώνα για να κρατά σκιές στις αμαρτίες των άδικων θανάτων. Το κτήμα γεμάτο λεμονόδεντρα, αγριαχλαδιές, αρκετές τζιτζιφιές, μια καρυδιά δίπλα στο πηγάδι και τέσσερα κυπαρίσσια στις άκριες του χωραφιού, πανύψηλα να ορίζουν την ιδιοκτησία των απογόνων του ήρωα Οδυσσέα Ανδρούτσου στη λουτρόπολη της Αιδηψού. Η μουριά μαύριζε με τους καρπούς της τον κήπο με τις λίθινες γούρνες, φυτεμένες γεράνια, ορτανσίες, γαρδένιες, και τη μοναχική μανόλια που συντρόφευε την αυλόπορτα. Τη μοναδική χρονιά που δεν φύλαξε η μουριά αρνί, ήταν εκείνη που στον κήπο, Μεγάλη Παρασκευή, στα πάτερα...

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή όταν χαράζει ευτυχισμένη και δυναμώνει και σε μέρα ξετυλίγεται. τίποτα απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει. φωτ. Erina Espiritu

Τη Δευτέρα, ένας Άγιος με φτερά από μουσαμά, περπάτησε στην Κατεχάκη κρατώντας ένα ροδάκινο και μια σάλπιγγα. Δεν μίλησε σε κανέναν - ήταν η Βουβή Εβδομάδα. Την Τρίτη, οι γυναίκες βάφτηκαν με κάρβουνο και ξάπλωσαν στις ταράτσες, διαβάζοντας οπισθοδρομικά τα Εγκώμια. Το βράδυ, έβρεξε πρόχειρες σκέψεις. Την Τετάρτη, ο Ιούδας έκανε delivery και τον πλήρωσαν σε λέξεις. Την Πέμπτη, τα περιστέρια γύρισαν από προσκύνημα με ραγισμένους ανθρώπους δεμένους στα φτερά τους. Ο κόσμος κοιμήθηκε με παπούτσια. Την Παρασκευή μια μαυροφορεμένη σάλπιγγα έπαιξε μπλουζ στον σταθμό Λαρίσης. Κανείς δεν κατέβηκε. Το Σάββατο οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν λευκές. Μόνο στη σελίδα (7) έγραφε: “Ανάστα, αλλά χωρίς φωνή.” Την Κυριακή Την επόμενη εβδομάδα βάλθηκα ν’ αιμορραγώ, στο παρτέρι με τις δίχρωμες βιολέτες. * Φωτογραφία διαδικτύου.