Προοίμιον

  Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο, ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι. Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο, ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα. Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια, τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι: καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη. © Artist Rachel Grant

Κάποτε ήταν αιχμηρές έκοβαν κομματάκια την καρδιά Με τα χρόνια στρογγύλεψαν λειάνθηκαν έγιναν πιο σοφές Τώρα πια ακουμπούν χωρίς να διχάζουν Σαν αθέατα χάδια Όπως και να έχει μνήμες ήταν και μνήμες παραμένουν Θρυαλλίδες ενός απολιόρκητου βίου που επιμένει να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους Καλλιόπη Εξάρχου , Μάχιμα χείλη, Εκδόσεις Σοκόλη Pina Bausch

  Ο έρωτας δεν ρωτά. Δεν ζητά το λόγο ευγενικά. Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά. Δεν υπολογίζει λογικές. Ζει κάτω από χόρτα ξερά έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου. Ο έρωτας έρχεται... Σκαρφαλώνει στα πόδια σου τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου κατακτά τα φρούρια σπάει τις πανοπλίες. Σε γυμνώνει. Σε αποτελειώνει. Σε συνθλίβει. Σε αφήνει μόνο. Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25      

  Ευχαριστώντας την Κατερίνα για την πρόσκληση, θέλω να αρχίσω με ποίηση από την Καλαμάτα.  Δεν γνώρισα την Γιώτα Αργυροπούλου αλλά γνώρισα την Κυριακή Καρσαμπά και τώρα γνωρίζω τη Φωτεινή Βασιλοπούλου με το ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ.   αντιγράφω τη σελίδα 39          Άρωμα αφής Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου Βαθιά στη μνήμη των χεριών σπαραχτική η ομορφιά σου χωνεμένη κι η ζέστα του κορμιού γαλήνια θύμηση αποψυκτική στο δέρμα απιθωμένη. Το άρωμά σου παγιδευμένο στο μέσα μέρος του μυαλού και της ντουλάπας από σκυλιά ανιχνεύεται που λυσσασμένα κυνηγούν το παρελθόν.   Όλα τελειώσαν.   Τώρα μοναχά η μνήμη απομένει και μια οσμή ταριχευμένων λουλουδιών μοναδικό αποτύπωμα ζωής.   Ενδεικτικό το ότι υπήρξες.      

Και στης ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες αλκυονίδες μέρες καρτερώ. (Ι. Δροσίνης)     Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) . Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας . Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με ...

  ΟΙ ΔΕΛΦΙΝΕΣ Οι Δελφίνες μιλούσαν με φωνές συριστικές. Ανοιγόκλειναν τα χείλη μόνο και μόνο για να σχηματίσουν με τα χνότα τα σήματα εκείνα που σημαίνουν αναγνώριση. Σε μια συνωμοσία του άλεκτου μπλεγμένες, έστρωναν με προσοχή τη φούστα της βελούδινης γαλήνης συγκρατούσαν την τραχιά οργή μες στα διακριτικά τους δάχτυλα τυλίγονταν με την κάπα για να μη φαίνεται ο σφιγμένος αυχένας έμπηγαν μια καρφίτσα στα στέρνα τους που πάλλονταν ρυθμικά από μιαν άγρια καρδιά κι είχαν τις χαίτες τους κρυμμένες στην κουκούλα. Aν, ο μη γένοιτο, ξέφευγε κάποια τούφα με τσιμπιδάκι αλαβάστρινο την στερέωναν πίσω από το μετωπιαίο τους οστό. Οι Δελφίνες κοιτούσαν με βλέμματα κενά. Ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα μόνο και μόνο για να εντοπίσουνε την ενοχή η μια στην άλλη. Έτειναν, τότε, το χέρι χάιδευαν την κοινή κυανή τους φλέβα και μ’ ένα νεύμα συγκαταβατικό έγερναν τα κεφάλια στον ώμο αποφασισμένες να χορέψουν της γενιάς τους τον χορό με σάλτα στον αέρα μέχρι να χαθούν...