VITA NUOVA ~ Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)

 

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,

ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη

μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο

καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι.

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο,

ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα

σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει

ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα.

Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια,

τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε

καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε,

μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι:

καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη

καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη.

© Artist Rachel Grant

Μνήμες - Καλλιόπη Εξάρχου

Κάποτε

ήταν αιχμηρές

έκοβαν κομματάκια την καρδιά

Με τα χρόνια

στρογγύλεψαν

λειάνθηκαν

έγιναν πιο σοφές

Τώρα πια

ακουμπούν

χωρίς να διχάζουν

Σαν αθέατα χάδια

Όπως και να έχει

μνήμες ήταν

και μνήμες παραμένουν

Θρυαλλίδες

ενός απολιόρκητου βίου

που επιμένει

να παραδίδεται μόνο στη μνήμη τους

Καλλιόπη Εξάρχου , Μάχιμα χείλη, Εκδόσεις Σοκόλη

Pina Bausch

Ο έρωτας ~ Κατερίνα Ατσόγλου

 

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά το λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται...

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

Συμβολισμοί, εκδόσεις Βακχικόν, σελ.25

 

 

 

Η Ποίηση των Άλλων ~ Ελένη Νανοπούλου

 

Ευχαριστώντας την Κατερίνα για την πρόσκληση, θέλω να αρχίσω με ποίηση από την Καλαμάτα. 

Δεν γνώρισα την Γιώτα Αργυροπούλου αλλά γνώρισα την Κυριακή Καρσαμπά και τώρα γνωρίζω τη Φωτεινή Βασιλοπούλου με το ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ.

 

αντιγράφω τη σελίδα 39

 

 

 

 

 Άρωμα αφής

Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου

Βαθιά στη μνήμη των χεριών

σπαραχτική η ομορφιά σου

χωνεμένη

κι η ζέστα του κορμιού

γαλήνια θύμηση

αποψυκτική

στο δέρμα απιθωμένη.

Το άρωμά σου παγιδευμένο

στο μέσα μέρος του μυαλού

και της ντουλάπας

από σκυλιά ανιχνεύεται

που λυσσασμένα κυνηγούν το παρελθόν.

 

Όλα τελειώσαν.

 

Τώρα

μοναχά η μνήμη απομένει

και μια οσμή

ταριχευμένων λουλουδιών

μοναδικό αποτύπωμα ζωής.

 

Ενδεικτικό το ότι υπήρξες.

 

 

 

Η Αλκυόνη ψάχνει τον σύζυγό της (1915), έργο του Herbert James Draper ~ Χέρμπερτ Τζέιμς Ντρέιπερ

Και στης ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες αλκυονίδες μέρες καρτερώ.

(Ι. Δροσίνης)

 

 

Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) .

Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας .

Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με μανία πάνω στη φωλιά της κι αυτή καταστρεφόταν μαζί με τα αυγά της .

Ο Δίας και πάλι έδειξε συμπόνια στην αλκυόνα κι έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα , οι άνεμοι κοπάζουν κι ο ήλιος λάμπει , βοηθώντας την αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.

 

 

Η Αλκυόνη ψάχνει τον σύζυγό της, έργο του Χέρμπερτ Τζέιμς Ντρέιπερ (1915)

 

 

 πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Σοφία Περδίκη 2 ποιήματα «Η σειρήνα του χρόνου», εκδ. ΑΩ, 2024

 

ΟΙ ΔΕΛΦΙΝΕΣ

Οι Δελφίνες μιλούσαν
με φωνές συριστικές.

Ανοιγόκλειναν τα χείλη
μόνο και μόνο για να σχηματίσουν με τα χνότα
τα σήματα εκείνα
που σημαίνουν αναγνώριση.
Σε μια συνωμοσία
του άλεκτου μπλεγμένες, έστρωναν με προσοχή
τη φούστα της βελούδινης γαλήνης
συγκρατούσαν την τραχιά οργή
μες στα διακριτικά τους δάχτυλα
τυλίγονταν με την κάπα
για να μη φαίνεται ο σφιγμένος αυχένας
έμπηγαν μια καρφίτσα
στα στέρνα τους
που πάλλονταν ρυθμικά
από μιαν άγρια καρδιά
κι είχαν τις χαίτες τους
κρυμμένες στην κουκούλα.
Aν, ο μη γένοιτο, ξέφευγε κάποια τούφα
με τσιμπιδάκι αλαβάστρινο
την στερέωναν πίσω
από το μετωπιαίο τους οστό.

Οι Δελφίνες κοιτούσαν
με βλέμματα κενά.

Ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα
μόνο και μόνο για να
εντοπίσουνε την ενοχή η μια στην άλλη.
Έτειναν, τότε, το χέρι
χάιδευαν την κοινή
κυανή τους φλέβα
και μ’ ένα νεύμα συγκαταβατικό
έγερναν τα κεφάλια στον ώμο
αποφασισμένες να χορέψουν
της γενιάς τους τον χορό
με σάλτα στον αέρα
μέχρι να χαθούνε για πάντα
απ’ τον ορίζοντα.

Blue

Κάθε πρωί ξεθωριάζει
το μπλε κάποιας ανάμνησης.
Από του κοβαλτίου την άμμο
χαλίκι δεν μένει στη γλώσσα μου
παρά μια λέξη λευκασμένη.
Σφουγγίζω την υγρή ζωή
με το 'να χέρι
και με τ' άλλο νίβω
τα νοήματα
αφαιρώ από τα πρόσωπα
τα μωβ τους στίγματα
εκείνα τα εναπομείναντα
υπολείμματα από τα λάμδα
όταν προφέρονται βαριά
μέσα στη λησμονιά ή τη νοσταλγία.
Αυτό που απομένει κάθε πρωί
είναι μια μελαγχολική ούλτρα Μαρίνα
σε ένα σκαρί που το έφαγε το κύμα
κι ένας αστερίας θαλασσί
να βυζαίνει το αλάτι.

Σοφία Περδίκη, «Η σειρήνα του χρόνου», εκδ. ΑΩ, 2024

 Σοφία Περδίκη: The Bird, 24 x 34cm, λαδοπαστέλ και κάρβουνο

 

 

Σοφία Περδίκη: Παρακινώντας, 21cm x 30cm, λαδοπαστέλ